Ard. Keesie. Anky. Pieter. Leontien. Max. Voornamen waarbij een beetje sportliefhebber direct beeld heeft: schaatsen met een wollen muts, een parmantig stappende Bonfire, die waanzinnige laatste ronde op het circuit van Abu Dhabi.
En nu zit ik naar Nienke te kijken. Nienke Brinkman. Het EK atletiek is vandaag begonnen en de dames trappen af met de marathon. Minder dan een jaar geleden liep Nienke haar eerste marathon, zo vertelt de Belgische verslaggever (hallo Nederlandse zenders, waar zijn jullie?). Voormalig hockeyster met een talent voor lopen, is de aanvulling. Dat blijkt, haar oranje shirt danst continu in de voorste rijen van de kopgroep.
Op de telefoon even snel opzoeken of ze familie is van Jacques Brinkman, dat lijkt me dan weer een leuk weetje. Dat is niet het geval, maar ze is wel een nicht van hockeyer Jasper Brinkman. Die valt helaas buiten mijn sportkennis.
We zitten in de laatste kilometers, de kopgroep bestaat nog uit vier dames: een Poolse, een Kroatische, een Duitse en Nienke (als we mild zijn voor een Italiaanse die – om er maar een sportcliché in te gooien – aan het elastiek hangt, bestaat de kopgroep uit vijf. Maar dat doen we niet). Dat zijn meer dames dan medailles, dus niemand is nog zeker van een plak. De Belgische verslaggever vervalt nu in wat warrig commentaar door met stelligheid te roepen wie welke medaille gaat winnen, maar moet om de 100 meter zijn mening herzien. Als de Kroatische dame een gat van twee meter laat vallen, is Nienke volgens hem zeker van brons. Iets verderop heeft de Kroatische toch weer wat energie gevonden en moeten we ineens nog maar zien of Nienke een medaille gaat halen. Als zij vervolgens de achtervolging inzit op de Poolse die ervandoor is gegaan, hangt zilver eigenlijk al om haar nek en is goud nog een reële mogelijkheid omdat de Poolse het volgens het verslag ontzettend zwaar heeft, ‘dat is duidelijk te zien’ (we zijn nu 41 kilometer ver dus dat zou inderdaad best kunnen).
Nienke grijpt naar haar bovenbeen en kijkt om. Beiden niet echt fijne tekens zo in de finale. Is het kramp? Ze lijkt ineens anders te lopen, de Kroatische schiet haar voorbij en nu moet ze om het brons gaan vechten met de Duitse die inmiddels ook verre van soepel beweegt. Ruim 42 kilometer rennen en dan vierde worden is geen optie, lijkt Nienke te denken als ze nog één keer aanzet. Haar pijn spat van het beeld af als ze in dezelfde tijd als de Duitse over de finish sprint.
Wat een race. Het is nog niet genoeg om in het rijtje van voornamen te komen. Maar ik ben fan.
Over sprinten gesproken. Het wordt vast een prachtige atletiekweek met veel oranje medailles. Maar ik mis de dame waar het succes van de huidige lichting atleten mee is begonnen. Met ook zo’n mooie sportvoornaam. Dafne.