Het was een kwestie van tijd voordat het weer eens goed fout zou gaan.

In 1987 hadden we het bommetje naar de keeper van Cyprus. Twee jaar later het staafincident tijdens Ajax – Austria Wien. In 2011 rende een Ajax-fan tijdens een bekerwedstrijd het veld op om de keeper van AZ aan te vallen. In 2015 was een eeuwenoude fontein in Rome niet veilig voor een groep Feyenoord-supporters.

Daarna was het jarenlang relatief rustig – met nadruk op relatief – in en rond de voetbalstadions, in ieder geval in mijn beleving (maar is wellicht een gevalletje ‘geen actieve herinnering’).

Totdat corona uitbrak.

Begin 2020 werd de lopende competitie stilgelegd, het was de enige juiste beslissing maar iedere liefhebber miste het voetbal. Na de zomer mocht het nieuwe seizoen starten, weliswaar in lege stadions maar het balletje rolde weer. Al snel bleek dat voetbal zonder publiek wel heel karig is; clubs besloten met opgenomen geluiden door de speakers het publiek na te bootsen, het klonk wat knullig maar de essentie was duidelijk: voetbal kan niet zonder publiek. De opluchting was dan ook groot toen met het terugdringen van corona de toeschouwers weer toegelaten konden worden.

Helaas heeft deze periode niet een collectieve bezinning opgeleverd. Integendeel zelfs, achteraf gezien waren de avondklokrellen een voorbode voor de richting waarin onze maatschappij in het algemeen en de voetbalwereld in het bijzonder zich begeeft. In een gechargeerde notendop: als we het ergens niet mee eens zijn gaan we op z’n minst protesteren maar liever nog rellen, het ligt altijd aan een ander, respect is zo jaren 90, het is prima om tegenstanders te bedreigen en luisteren naar deskundigen doen we sowieso niet meer. Nuance, hoe schrijf je dat?

Veel van deze facetten kwamen terug rondom de twee halve finales van de KNVB beker die deze week werden gespeeld.

Dinsdag, Spakenburg – PSV. Bij winst zou Spakenburg de finale op zondag 30 april moeten spelen. Spakenburg is echter een streng religieuze club, in hun statuten staat dan ook dat voetballen op zondag verboden is. Prima, moet ook gerespecteerd worden. Alleen is zo’n bekerfinale niet een verjaardagsfeest dat je zomaar even verzet omdat je oom en tante op de geplande datum niet kunnen. De voorzitter van Spakenburg, gevraagd naar hoe dit na een eventuele winst op PSV dan opgelost zou moeten worden: ‘Dat is toch niet ons probleem.’
Het gaat me hier niet om religie, maar om het principe dat wél respect wordt gevraagd voor het eigen standpunt maar er geen oog is voor de gevolgen van dat standpunt; dat moet een ander dan maar oplossen.
Dat een deel van het Spakenburgse publiek Xavi Simons consequent voor ‘homo’ uitmaakte, maakte het er allemaal niet fraaier op. Ben benieuwd wat daarover in de statuten is opgenomen.

Woensdag, Feyenoord – Ajax. Feyenoord draait een wereldseizoen en gelet op de resultaten uit het recente verleden verwachtte heel Rotterdam dat deze wedstrijd ook even gewonnen zou worden; ikzelf ook (ik heb het in mijn vorige blogs denk ik aardig verborgen kunnen houden, maar mijn voetbalhart ligt in Rotterdam-Zuid).
Wat een afknapper werd het. Begon al weer met vuurwerk, blijkbaar is het niet relevant dat de club daarvoor ieder jaar als straf tonnen moeten overmaken omdat dit nou eenmaal niet mag; ze blijven het gewoon doen. Maar dat was nog maar voorspel vergeleken bij de aansteker uit Roelofarendsveen.

Terecht kwam er een massale verontwaardiging over deze schandalige actie op gang. De tegenreacties zijn echter tekenend voor het huidige denken. Mijn absolute favoriet: ‘Het is de schuld van ESPN, zij wilden dat er aan die kant geen net zou hangen zodat het niet storend was voor de tv beelden.’ De waanzin van deze logica is nauwelijks te beschrijven.

De KNVB grijpt nu in. Het bij elke wedstrijd gooien van bierglazen naar spelers, de supporter van PSV die de doelman van Sevilla op het veld aanviel, de Groningse fan die een eigen speler een klap op zijn hoofd gaf; het was allemaal nog niet genoeg om actie te ondernemen. De aansteker is de bekende druppel.

De maatregelen gaan over het staken van de wedstrijd. Het is een begin, maar twijfelachtig dat er toch weer een voorbehoud is ingebouwd. Bij één keer gooien wordt de wedstrijd stilgelegd; als na de hervatting nogmaals iets wordt gegooid, wordt deze definitief gestaakt. Als bij de eerste keer echter iemand wordt geraakt, treedt de staking direct op. Waarom dit onderscheid? Maakt het echt uit of iemand wel of niet kan mikken?
Het is goed dat er eindelijk maatregelen komen, maar ben toch benieuwd waarom niet vooral de daders zelf worden aangepakt. Er wordt gestrooid met stadionverboden, terecht maar ik betwijfel of ze dat tegenhoudt. Waarom worden boetes niet verhaald op de daders? Moet er niet een rekening naar Roelofarendsveen?
En wat gaat er gebeuren met een gestaakte wedstrijd? Overspelen zonder publiek, geen punten voor beide teams of alleen het eigen team? En krijgen we in dat geval dan een invasie van aanstekergooiers in de stadions van concurrenten?

Het blijft zo ontzettend jammer (understatement) dat de goeden altijd weer onder de kwaden moeten lijden. Ik heb De meeste mensen deugen van Rutger Bregman maar weer eens uit mijn boekenkast gehaald. Ik wil blijven geloven dat de titel nog steeds van toepassing is, maar het boek voelt iedere keer weer ietsjes dunner aan.