Zondag 11 juni 2023, de dag die je wist dat zou komen. Novak Djokovic wint Roland Garros, zijn 23^ste Grand Slam titel en wordt daarmee recordhouder van het aantal titels.

Ik ben zelf van het ‘dan maar Nadal’ kamp. Een korte uitleg.

Als Federer-fan kan ik een heel betoog houden over waarom ik hem de beste aller tijden vind, maar ‘zijn backhand’ volstaat wat mij betreft als argument. Als iets objectievere maatstaf wordt het aantal Grand Slams titels gebruikt. Jarenlang had Federer er de meeste dus mijn en de publieke mening liepen lekker synchroon, maar die andere twee kwamen wel steeds dichterbij omdat de Federer machine begon te haperen.
Hoe pijnlijk was daarom zijn nederlaag in de finale van Wimbledon 2019 tegen Djokovic. Federer had in de vijfde set twee matchpoints op zijn eigen service maar kon de 40-15 niet omzetten in game- en daarmee toernooiwinst. Een paar games later zag ik nog net een juichende Servische spelersbox voordat ik chagrijnig de tv uit zette.
Op Wimbledon op eigen service 40-15 voor staan en dan alsnog de game verliezen, hoe vaak zou Federer dat in zijn hele carrière overkomen zijn? Drie, vier keer hooguit? De gedachte dat deze ene game de discussie over de beste tennisser aller tijden kon beslissen was ondraaglijk (nou ja, binnen de kaders van sport dan).

Tegen beter weten in bleef ik sindsdien hopen dat die andere twee het niet gingen redden. Hopen op vroege uitschakelingen, het bleek net zo kansloos als denken dat er buiten Frank Masmeijer nog iemand is die Frank Masmeijer een toffe peer vindt.

Nadal ging als eerste over het aantal van Federer heen. Met heel veel tegenzin kon ik daar mee leven; als het dan toch iemand moest zijn, dan maar hij. Niet Djokovic. Maar dat is nu een feit geworden en ik ben bang dat dat nog wel even zo blijft.

Federer is de artiest, Nadal de krijger. Djokovic? Ik vind hem op de baan een beetje chok, om de schoonvader van Stu in The Hangover part II te quoten. Rijst in lauwwarm water. Plain vanilla.  Hij slaat de bal één keer vaker terug dan zijn tegenstander. Dat is de kern van tennis, eens. En het is knap wat hij heeft gepresteerd, ook eens. Maar de beste aller tijden? Niet eens.

Chok op de baan, daarbuiten spraakmakend. Hij probeert wanhopig geliefd te worden, maar hij heeft het gewoon niet. Corona, Kosovo, de inval van Rusland; altijd presteert hij of iemand in zijn directe omgeving het om iets onmogelijks te roepen. Zijn fans menen dat hij in ieder geval niet saai is en een eigen mening heeft. Klopt. Hetzelfde geldt voor Donald Trump.

We moeten op zoek naar aanvullende criteria om de beste tennisser aller tijden aan te kunnen wijzen. ‘Hij moet een enkelhandige backhand hebben’ is wellicht een aardige. Of desnoods ‘hij moet uit Zwitserland komen’.