Turnen, kunstschaatsen. Ik heb het zowel in als uit principe altijd wat lastig gevonden om dit als echte sporten te zien. Hartstikke knap allemaal hoor, maar dat is een trapeze act in het circus ook. Een jury die minutenlang bezig is om de score te bepalen, waarbij er altijd een zweem van vriendjespolitiek hangt en bovendien de gunfactor voor favorieten een rol speelt, ik begreep het nooit zo. Ik wil gewoon zelf kunnen zien wie er wint. Toen Hans van Zetten ‘en hij staat’ riep nadat Epke tijdens de Olympische Spelen in 2012 klaar was met rondjes draaien om de rekstok, begreep ik ook wel dat dit goud zou kunnen zijn. Maar ik vind een 100 meter finale toch wat makkelijker.
Op Wikipedia wordt kunstschaatsen omschreven als een ‘sportieve gebeurtenis’, wat vrij vertaald kan worden naar ‘mensen doen een inspanning en als we met de hand over ons hart strijken zouden we er iets sportiefs in kunnen zien’. Een mooie omschrijving van alle jurysporten.
Echter.
Vorige week werd het WK turnen in Antwerpen gehouden. Dicht bij huis dus en om mijn sportieve horizon te verbreden ging ik afgelopen zaterdag samen met mijn vrouw naar het Sportpaleis. Ik had al mijn vooroordelen thuisgelaten en besloten om gewoon van iets nieuws te genieten. En dat is gelukt.
Zowel de sport (ja ik ben eigenlijk wel een beetje om) als de sfeer in het stadion was prachtig. Uiteraard bepaalde ook nu de jury de score, maar omdat deze is opgedeeld uit de factoren moeilijkheidsgraad en uitvoering – waarbij de moeilijkheidsgraad voor de start van de oefening al wordt getoond – is het allemaal wat transparanter. Kenners zullen waarschijnlijk zeggen ‘ja hè hè gaap dat is al lang zo’, maar voor een leek zoals ik die niet weet of de Katchev bij de ringen of op de rekstok wordt uitgevoerd was dit toch een openbaring. En daardoor begreep ik het allemaal wat beter.
Simone Biles, een menselijk stukje elastiek van 1.42 meter, had een nieuwe sprong op het paard bedacht met een moeilijkheidsgraad van wel 6.4 (ik schakel nu moeiteloos door naar het niveau van kenner). Het zag er inderdaad zeer ingewikkeld uit, al had ik bij de sprongen van de andere dames met een wat lagere moeilijkheidsgraad nou niet direct het idee dat ik die zomaar in onze woonkamer zou kunnen doen als ik de meubels wat aan de kant zou schuiven. Maar helaas, Simone ging bij de landing onderuit. Puntenaftrek voor de uitvoering dus, waardoor ze ondanks de moeilijke sprong niet won. Goed te volgen, goed te begrijpen, allemaal eerlijk.
Naast de sport zelf was ook het publiek een verademing. Er werden geen bekers bier of fakkels op de vloer gegooid, geen spreekkoren naar de jury als ‘en steek die brug met ongelijke leggers maar in je re..’. Uiteraard waren er voorkeuren in het publiek, maar er was respect en waardering voor iedere prestatie. Gewoon een mooi dagje sport dus.
Ok, met terugwerkende kracht dan maar. Sorry Epke. Sorry Youri. Sorry Sanne. Jullie zijn echte sporters.