Vorige week zaterdag loop ik rond half 6 met vriend Daan naar Stadion Woudestein, Kralingen, Rotterdam. De thuishaven van Excelsior heet tegenwoordig het Van Donge & De Roo Stadion, alle hulde voor dit bedrijf dat de verbouwing van het stadion mogelijk maakte maar dat bekt natuurlijk lang niet zo lekker. We zijn hier allebei nog nooit geweest, Daan woont echt heel dichtbij dus in dit geval is één plus één gelijk aan Excelsior – AZ.
Gemoedelijk, zo is de sfeer rond het stadion het beste te beschrijven. Twee politieagenten te paard, een paar verkeersregelaars, dat is het wel zo’n beetje. Ze hebben weinig te doen, met een capaciteit van 4400 toeschouwers loopt het sowieso niet snel storm maar Excelsior is zo’n lokale club dat iedereen lopend, met de tram of het fietsje komt.
Bij de ingang van het stadion gaat het er ook vriendelijk aan toe, ondanks de lichte regen staat iedereen netjes in de rij te wachten. Kaartje scannen, even gefouilleerd worden en we zijn binnen. Voordat we op zoek gaan naar de Ron Alberstribune willen we eerst even een goede vette hap halen want dat hoort onafhankelijk van het stadion natuurlijk wel bij een voetbalwedstrijd. Een broodje kipsaté, een broodje hamburger en een biertje, niks mis mee. We zitten al aardig vol maar zijn niet sterk genoeg om de geur van het kraampje met verse stroopwafels te weerstaan, dus extra goed gevuld lopen we de tribune op.
Er zijn geen vaste plaatsen; het principe ‘zoek een plaatsje in de zon, waar je zo gezellig zit’ zoals in het clublied van Feyenoord wordt gezongen, wordt hier dus letterlijk toegepast. Fantastisch. We gaan dicht tegen de middenlijn zitten om een goed overzicht op het veld te hebben, al moet je hier door de grootte van het stadion goed je best doen om op een slechte plek terecht te komen.
De Kuip ken ik vrij goed, Het Kasteel van Sparta heb ik ook van binnen gezien en ik kan nu eindelijk eens ervaren hoe het er in het derde stadion van Rotterdam aan toegaat. We zijn ruim op tijd dus kunnen rustig de sfeer in ons opnemen. Ook hier is het heerlijk gemoedelijk: vaders met zoontjes, hele gezinnen, F’jes elftallen. Sponsors als Nederlof Fish uit Stellendam/IJmuiden prijken trots op de reclameborden rond het veld. Het is best koud, het digitale bord boven het vak met de fanatiekste thuissporters geeft aan dat het negen graden is, maar de sfeer is hartverwarmend. Zeker als de spelers het veld op komen, het clublied over ‘Ferme jongens, stoere knapen’ wordt ingezet en we klappen enthousiast mee.
AZ is al jaren een stabiele topper in de eredivisie, de ploeg met de bekendere namen en dus ook de favoriet. Jongens als Clasie en Martin Indi zijn hun carrière begonnen bij Feyenoord, daarna Europa ingetrokken om vervolgens in Alkmaar neer te strijken. In de aanval wordt topscoorder Pavlidis ondersteund door Dani de Wit die het ondanks zijn opleiding in Amsterdam toch gelukt is om voor een Nederlandse topclub uit te komen.
De wedstrijd begint goed, beide ploegen graven zich niet in maar willen op de aanval spelen. AZ lijkt wat minder in vorm dan in het begin van de competitie, bij Excelsior ontbreekt vaak net de klasse om een aanval echt gevaarlijk te laten worden. Halverwege de eerste helft veren we op bij een grote kopkans van Excelsior maar die wordt vakkundig om zeep geholpen. We zitten nauwelijks weer als ik voor me een vrouw hoor zeggen: ‘RKC heeft net 1-0 gemaakt.’ Ik sluit even mijn ogen. Feyenoord speelt nu in Waalwijk, ik had me voorgenomen om niet op mijn telefoon te kijken maar zo wordt het me wel erg lastig gemaakt om me volledig op Excelsior te focussen. Om onverklaarbare reden draait de vrouw zich ook nog eens naar ons toe om de tussenstand in Waalwijk op haar telefoon te laten zien. Straal ik het zo erg uit dat ik van de club uit Zuid ben? Gelukkig is het tien minuten later al weer 1-1, komt goed dus.
Ondanks dat we op Woudestein met 0-0 gaan rusten hebben we een leuke eerste helft gezien. De tweede begint wat rommelig, er is veel balverlies waardoor er weinig gebeurt en mijn gedachten af en toe wegdwalen. Een man achter me heeft blijkbaar ook wat last van concentratieverlies gezien zijn opmerking ‘hé, het is een graadje warmer geworden’.
Het kabbelt allemaal wat voort als de wedstrijd ineens ontbrandt. Een schot van AZ speler Lahdo lijkt voor de doellijn weggehaald te worden, er gaat een slap handje van wat AZ spelers omhoog maar er wordt gewoon doorgespeeld. Maar we leven in het VAR tijdperk, Zeist heeft iets gezien dus de scheidsrechter legt het spel stil om de situatie te laten beoordelen. De spelers van beide teams staan rond de middenlijn rustig af te wachten, het duurt vrij lang voor er een beslissing komt. Dan blaast de scheids op zijn fluitje en wijst naar de middencirkel, doelpunt dus. Het AZ-vak begint te juichen, Lahdo rent naar hen toe. Een teamgenoot sjokt achter hem aan, de rest wandelt al rustig naar de eigen helft. Het is allemaal een stuk eerlijker maar VAR doelpunten zijn gewoon niet leuk.
Maar zoals zo vaak breekt het doelpunt de wedstrijd open, Excelsior gaat nog meer op de aanval spelen waardoor het publiek echt gaat meeleven. Er was nog geen onvertogen woord gevallen, het commentaar was tot nu toe van de categorie ‘kom op, jongens’, maar nu, bij een onterechte achterstand, groeit er wat.
Ik stoot Daan aan. ‘Ben benieuwd of het nu ook nog beschaafd blijft.’
En dat blijft het ook. Er is gemor, er wordt wat meer geroepen, maar het blijft allemaal netjes. Als een speler van AZ gewisseld wordt en echt tenenkrommend traag naar de zijlijn loopt, roept een man achter ons in heerlijk Rotterdams: ‘Hé, loop nou ‘ns effe gewoon door joh.’ Maar dat is het dan ook. Geen gescheld, geen gevloek.
Als Excelsior in blessuretijd de verdiende gelijkmaker maakt, knalt de vreugde van de tribunes en wordt er gewoon lekker ouderwets gejuicht. Als de scheids affluit, rennen de kinderen voor ons naar de boarding om met spelers op de foto te gaan. Wat een mooie club is dit.
In de totaal overspannen wereld waarin we momenteel leven, kan ik iedereen een bezoek aan Woudestein aanraden. Doe het gewoon een keertje. Maar loopt wel effe gewoon door.