Wie aan tafeltennis denkt, denkt aan China. Cricket, dat is Engeland, India, Pakistan. Korfbal? Nederland natuurlijk en een klein beetje België.

Ook bij rugby hoort een vast rijtje. Dat zijn de Six Nations, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika. Deze toplanden hebben zich al geplaatst voor het WK dat volgend jaar in Franrijk wordt gespeeld. De wereldkampioen gaat ongetwijfeld uit dit rijtje komen, maar om er een volwaardig toernooi van te maken mogen er in totaal twintig landen meedoen. Negentien landen zijn al zeker van deelname, voor het laatste plekje strijden vier landen in Dubai in een mini-toernooi.

Ziggo Sport heeft de rechten voor dit toernooi en zo beland ik op vrijdagmiddag in een rugbywedstrijd. Ik moet even goed kijken om welke landen het gaat, want dit had ik niet verwacht: ik kijk naar de wedstrijd Kenia – Hongkong.

Kenia is hardlopen, spikes aan en de rest aan gort lopen. Bij Hongkong heb ik wat minder associaties, bij Per seconde wijzer zou ik Badminton of Tafeltennis kiezen afhankelijk van welk antwoord er nog over is. Maar rugby? Dit voelt een beetje als Raymond van Barneveld die in een strak pakje de jury groet om daarna de evenwichtsbalk dwars doormidden te springen. Het kan, maar doe het nou gewoon niet.

De commentator geeft bij het begin van de wedstrijd aan dat beide landen al kansloos zijn voor de overwinning van het toernooi en dat voelt eigenlijk als een opluchting, zo blijft er nog iets van mijn gevoel voor sport over.

Na een paar minuten begrijp ik waarom deze landen niet naar het WK gaan. Hongkong lijkt meer op een zooitje expats die toevallig hetzelfde shirtje aan hebben dan aan een goed ingespeeld team. Het Keniaanse team blinkt ook niet uit in gestructureerde aanvallen, ze duiken vol overgave op de bal maar hier is geen Louis van Gaal aan het werk geweest. Hun tenue is echter fantastisch, met het kenmerkende Masai-schild op de rug zien ze er als echte krijgers uit. Ik ben voor Kenia.

De sfeer rondom het veld roept ook niet echt een topsportgevoel op. Er is geen tribune, rond het veld zitten wat toeschouwers op hun jas. Kinderen staan vlak naast het veld een bal over te schoppen zonder naar de wedstrijd te kijken; denk het zakje paprikachips erbij en je bevindt je op zaterdagmiddag op veld 7 van FC Bal Op Het Dak.

Er gaat vrij veel mis op het veld.

Een Hongkonger (dit klopt, ik heb het opgezocht) krijgt de bal naar zich toe gegooid, hij wordt totaal niet gehinderd maar laat de bal bijzonder klungelig door zijn handen glippen. De Engelse commentator is mild voor hem zoals alleen een Engelsman dat kan: ‘That was unfortunate.’ Niet veel later komt Kenia op voorsprong door een try te maken. De poging om ook de daaropvolgende conversie te maken eindigt bij de hoekvlag (voor de rugby leken: dat is niet de bedoeling).

In al het enthousiasme gaat het er soms wat lomp aan toe, een Keniaanse speler raakt geblesseerd en blijft op de grond liggen. De verzorger van zijn team komt het veld in rennen, maar ook hij verkeert niet echt in topvorm: hij is vergeten zijn tas dicht te ritsen waardoor er tijdens zijn sprint allerlei spullen uit stuiteren. Hij heeft niets door.

Maar ik ben om. Dit is prachtig, hier staan mannen op het veld die gewoon lekker willen sporten, trots zijn om voor hun land uit te komen en daar alles voor willen geven. Ze spelen vol vuur en respecteren zonder gezeur de beslissingen van de scheidsrechters.

Laat Kenia – Hongkong een voorbeeld zijn voor de hele sportwereld. Toon de voetbalmiljonairs die nu in Qatar rondlopen deze wedstrijd; zo is sport bedoeld.