Maandag 28 november, de laatste mogelijkheid om er een voetbalkijkmarathon van te maken.  Na vandaag hebben we niet meer vier wedstrijden achter elkaar en wordt er pas om vier uur ’s middags afgetrapt. Nog geen idee hoe ik dan het eerste deel van de dag moet gaan doorkomen, wellicht maar weer eens mijn Sudokuboekje gaan zoeken. Maar dat zie ik morgen wel.

Ik zet tegen 11 uur de televisie aan. Croissantje met jam erbij, glaasje jus d’orange, kopje Earl Grey. Kameroen – Servië staat op het punt van beginnen en ik ben er klaar voor. Normaal niet een wedstrijd uit de categorie ‘daar blijf ik voor thuis’, maar het is het WK dus ik pak deze gewoon mee.

Beide landen hebben hun eerste wedstrijd verloren en dat is te merken, ze kletsen er vol op en het spel golft heen en weer. Na 90 minuten en weer een bak blessuretijd stappen de spelers met 3-3 het veld af. Een thriller met schitterende doelpunten; dat wippertje van Aboubakar!

Snel even boodschappen doen en lunch maken want de volgende wedstrijd staat al te wachten, Ghana tegen Zuid – Korea. Ook niet echt een affiche waar al dagen over wordt gepraat, voelt een beetje als Volendam – Fortuna: achteraf even op teletekst de uitslag checken is meer dan voldoende.

Ik had er niet verder naast kunnen zitten.

Ghana komt op 2-0, de wedstrijd lijkt gespeeld maar na twee geweldige kopballen van de Zuid-Koreaanse spits staat het weer gelijk. De sfeer op de tribunes is fantastisch, uitzinnige Ghanezen dansen in rood-geel-groen (gelukkig zonder die irritante Senegalese trommels) en ook de Koreanen gaan tekeer. Normaal heb ik al vrij snel een favoriet maar ik geniet nu van beide landen. Na de 3-2 van Ghana word ik Korea supporter en ik lijd met ze mee als het ze in de laatste 20 minuten niet lukt om nog langs Ghana te komen.

De wedstrijd erna is een teleurstelling. Ik hoop op een show van Brazilië, maar buiten het doelpunt van Casemiro (mijn dochter vraagt of hij de broer van Roy Donders is) is er weinig aan. Ik heb gelijk heimwee naar de eerste twee wedstrijden, niet alleen naar de hoeveelheid goals maar vooral naar de passie, de intensiteit, het gewoon lekker voetballen.

Landen als Kameroen, Ghana en Zuid-Korea maken het WK zo speciaal. Hun spelers spelen in clubverband (op een enkele uitzondering na) niet op het absolute topniveau en zien uitkomen voor hun land als het hoogst haalbare in hun carrière. Geen verwende spelers die in hun Maserati naar het trainingscomplex van Manchester City of PSG rijden op weg naar de zoveelste Champions League wedstrijd, gaap. Dit is hun platform om te schitteren. Ze worden vast ook met een tactiek het veld in gestuurd, maar ze verzanden niet in oneindige tikkies-breed. Knallen tot er wordt afgefloten.

En dan die supporters. On-Europees uitbundig, ook lawaai makend als ze achterstaan, door elkaar zittend zoals het eigenlijk gewoon altijd zou moeten maar wat ons hier maar niet lukt. Hun landen zullen er binnenkort wel weer uit liggen en ik begin ze nu al te missen.

Ik vrees 19 december, de dag na de finale. Blue Monday ligt officieel in januari, maar dit gaat er ook eentje worden. Voor je het weet is de eredivisie weer begonnen en staat Volendam – Fortuna echt op het programma. Geen sombrero’s, Afrikaanse gewaden of kimono’s op de tribune. Nee, dan kunnen we ons weer verheugen op kwetsende spreekkoren, biergooien en gestaakte wedstrijden. Echt zin in.