Kun je ook als supporter uit vorm zijn? Ik heb daar nooit zo over nagedacht, maar begin nu te geloven dat het bestaat.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn recente mislukte sportkijkweekend. De magische race van Van der Poel gemist, vervolgens achter de televisie gekropen om alleen maar drama te zien: dezelfde VDP gevallen bij het mountainbiken, Van Vleuten lek gereden en Feyenoord slappe 0-0 tegen Fortuna.

Afgelopen weekend is het WK atletiek begonnen. Geïnspireerd door Dafne Schippers zijn we opgeklommen van veldvulling naar een serieus atletiekland met een aantal echte wereldtoppers. De verwachting is dat we een recordaantal medailles gaan binnenharken en zaterdag konden we daar mooi mee beginnen. Sifan Hassan op de 10 kilometer en de 4×400 meter gemengd, dat zijn twee zekere plakken. Helaas kon ik de wedstrijden niet zien, maar met het vorige weekend in gedachte is dat misschien maar beter ook.

‘Nee, Sifan Hassan is een paar meter voor de finish gevallen’, appt mijn dochter.
Had ik dan toch moeten kijken, schiet er door mijn hoofd terwijl ik een slok van mijn Brand Weizen neem.
Pling.
‘WTF, Femke Bol valt ook.’
Ik wenk de ober die langs ons tafeltje loopt, wijs naar mijn inmiddels lege glas en steek twee vingers op. Gelukkig begrijpt hij me.

Wel kijken, niet kijken. Blijkbaar maakt het niet uit, ik moet accepteren dat ik als supporter gewoon even uit vorm ben. Moet ik donderdag de 400 meter horden finale met Femke gaan kijken? Zondag de Formule 1 met Max? Ik weet het gewoon even niet meer, ik ben slecht uit de zomerstop gekomen.

Het verzacht de pijn een beetje dat ik niet als enige supporter momenteel in een wak zit. Afgelopen vrijdag verloor NEC ook zijn tweede wedstrijd van het net begonnen seizoen. Weinig aan de hand zou je zeggen, daar gaan geen documentaires over gemaakt worden. Een groepje NEC-fans had hier toch wat moeite mee, wachtte de spelersbus op en eiste – zoals dat tegenwoordig gebruikelijk is – een gesprek met spelers en coach. Twee wedstrijden verloren bij een rechterrijtje-club en de stoppen slaan al door. Ik ben altijd zo enorm benieuwd wat zo’n groepje daarmee probeert te bereiken en vooral hoe zo’n gesprek dan gaat. Zoiets wellicht?
‘Hé stelletje klojo’s, jullie moeten niet steeds verliezen man.’
‘Ja hallo we doen wel ons best hè.’
‘Je best, je best. Je moeder!’
‘Joh, het komt allemaal wel goed. We trainen hard en het komt vanzelf wel.’
‘Volgende week gewoon winnen, ik weet waar je woont hè. En mag ik trouwens nog wel even een handtekening van je.’

Dat je ook anders met tegenslagen van je favoriete team om kunt gaan, bewezen de supporters van de Spaande voetbalclub Malaga. Hun team was nog niet zo lang geleden een suptopper in de hoogste divisie, maar speelt inmiddels op het derde niveau. Omdat het bestuur afgelopen zomer weigerde nieuwe spelers aan te trekken, vonden de supporters het tijd voor actie. Ze trokken naar het vliegveld en onthaalden daar een willekeurige reiziger als nieuwe speler. Ze duwden hem een spelershirt in zijn handen en lieten hem poseren, volledig in stijl zoals het in Zuid-Europese landen gaat als een nieuw ster arriveert. Echt briljant, klik hier voor de beelden.

We kunnen met z’n allen wel wat meer humor gebruiken. Ik blijf gewoon sport kijken, mocht mijn slechte vorm zich doorzetten dan rij ik ook gewoon naar het vliegveld.