De week van de waarheid, gaan we wel of niet naar het EK, had met spannend voetbal niet zoveel meer te maken. Maar was wel vermakelijk.

Afgelopen zaterdag ging ik met mijn jongste dochter en haar vriendje naar de Arena voor de wedstrijd tegen Ierland. Buiten het stadion waren supporters van beide landen bezig met hun favoriete bezigheid: de Ierse supporters hingen in de omringende kroegen en de Oranje fans stonden te dringen bij de FEBO. Even zelf snel ook wat eten, nog even sjaaltjes kopen en hop het stadion in.

Het is nog niet echt druk in ons vak, zoals in het hele stadion eigenlijk. Lekker om even rustig in de stemming te komen en vooral te zien hoe mensen op zoek gaan naar hun plaats. Ik kom hier zelf ook niet vaak (understatement), maar zoals in de meeste stadions zit rij 13 hier ook boven rij 12 en rij 14 weer boven rij 13. Enzovoorts. Een bekend spreker en tevens voetballer zei ooit ‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’, maar angstaanjagend veel mensen komen er gewoon niet uit. Mijn favoriete scene: een gezin heeft eindelijk de juiste plekken gevonden. Terwijl ma met de koters gaat zitten, loopt pa weer weg en komt drie minuten later met zijn handen vol drankjes weer het vak in. Hulpeloos om zich heen kijkend begint zijn zoektocht naar zijn zitplaats gewoon weer opnieuw.

De stadionspeaker is ook lekker in vorm, al hoor ik hem te weinig om te weten wat zijn normale niveau is. Bij het voorlezen van de namen van Oranje gaat het allemaal nog prima, maar bij de Ieren heeft hij het wat lastiger. We kunnen op de grote schermen meelezen om welke speler het gaat dus dat helpt om lekker kritisch te zijn. O’Shea blijkt al een uitdaging, iets als ‘Oceaan’ schalt door het stadion. Als even later de naam Andrew Omobamidele op het scherm verschijnt, moet ik al lachen. De stadionspeaker stelt me niet teleur. Na vier onsamenhangende lettergrepen, ik denk dat hij ‘Oma demi’ zegt, gaat hij snel door naar de volgende naam.

Er is dus niemand echt in vorm en dat is bij het Nederlands elftal helaas ook het geval. Het begin is hoopgevend, Wout Weghorst maakt in de 11^e minuut een (zeker voor zijn doen) zeer fraai doelpunt en normaal zijn we dan los. Maar het wordt een stroperig potje, net voor en net na rust hebben we serieuze kansen maar verder is het FC Breedtepass. De inzet is er, maar kwalitatief houdt het allemaal gewoon niet over; zeker in aanvallend opzicht hebben we gewoon geen briljante lichting. Dat dat terecht tot kritische vragen van journalisten leidt, daar heeft diezelfde Weghorst niet zoveel mee. Zijn interviews beginnen Louis van Gaal-trekjes te krijgen en dat is zowel vermakelijk als ongemakkelijk.

Gisteren kon Oranje met wederom Weghorst in de spits laten zien of het toch in staat is om een tegenstander kapot te spelen, Gibraltar stond op het menu. De wedstrijd werd in Portugal gespeeld omdat het stadion van Gibraltar volgens de commentator wordt verbouwd. Hoezo dan, vroeg ik me gelijk af? Toch meer business seats nodig? Voldeed de catering niet meer aan de moderne eisen? Gaat Gibraltar een gooi doen naar het WK van 2034? Volgende keer graag wat meer informatie, beste commentator, ik ben vast niet de enige die nu met deze vragen zit.

Ik weet niet hoe de huidige lichting van Gibraltar in historisch perspectief gezien moet worden, maar de 0-14 tegen Frankrijk van afgelopen weekend geeft wel een indicatie. Mooi dat na die wedstrijd berichten naar buiten kwamen dat de selectie het niet meer ziet zitten in de bondscoach, zo zijn ze bijvoorbeeld ontevreden over zijn speelstijl. Daar zal het inderdaad wel aan liggen.

Het is natuurlijk een eer om voor je land uit te komen, maar waar halen deze mannen hun spelplezier vandaan? Er is een Wikipedia pagina speciaal voor de resultaten en records van hun nationale elftal, klik hier maar eens. Mijn favoriete statistiek? Most points in a qualifying tournament: 0. Briljant dat daaronder ook nog de statistiek ‘Fewest points in a qualifying tournament’ wordt genoemd, ik zal niet verklappen waar dat op staat.

Het Gibraltarese elftal is letterlijk van amateurniveau. Mijn favoriet is de 42-jarige Lee Casciaro, in het dagelijks leven politieman. Toch benieuwd hoe dat dan gaat als hij vandaag weer bonnen staat uit te schrijven voor foutparkeerders. ‘Nee jij stond gisteren Calvin Stengs lekker te dekken,’ ik kan me dat soort reacties wel voorstellen. Jammer eigenlijk dat Clarence Seedorf niet ook politieman was; in het weekend een penalty het stadion uit schieten en dan op maandag anderen vertellen wat ze fout doen, een prikkelende gedachte.

Twee spelers van Gibraltar raken dusdanig geblesseerd dat ze met een brancard afgevoerd moeten worden. Ook dit ziet er niet uit, de brancard lijkt meer op een laken waar wat tentstokken doorheen zijn gestoken en buigt aan alle kanten door. ‘Lekker brancardje,’ appt collega Wim en ik zit hardop te lachen.

Het doorzettingsvermogen van Gibraltar is bewonderingswaardig. Na de 4-0 van Stengs zie ik een verdediger opbeurend klappen naar zijn teamgenoten. Hoe brengt hij dit nog op? En wat zegt hij hierbij? ‘Kom op jongens, nu wij’?

Het wordt uiteindelijk 6-0, niet goed en niet slecht. En Wout? Gewisseld in de rust, geen doelpunten. Ineens realiseer ik me dat Wout een bijnaam is van de politie. Toeval?