’t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik, zong Peter Blanker ooit. Het zou het lijflied van menig topsporter kunnen zijn, zeg maar de categorie Cristiano Ronaldo. Een beetje zelfvertrouwen is natuurlijk helemaal prima, maar arrogante narcistische trekjes mogen van mij achterwege blijven.

Voor Wout Weghorst maak ik graag een uitzondering, van hem kan ik bijna alles hebben. Wout Weghorst, geboren in Borne waar (dit is een aanname want ik ben er nooit geweest) de term ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ zo’n beetje uitgevonden is. Maar Wout is overtuigd van zichzelf en draagt dat op een vertederende maar vaak zo onhandige manier uit. Hij heeft inmiddels een leuke carrière bij elkaar gevoetbald, maar is zo in zichzelf gaan geloven dat het perspectief over zijn kwaliteiten zo nu en dan ontbreekt. Tijdens de oefenwedstrijden voor het EK bleek dat Wout niet onze eerste spits ging worden. Dat vindt heel Nederland normaal, maar Wout had het hier toch wel lastig mee. Wout ziet zichzelf als de logische opvolger van het rijtje Van Basten, Kluivert, Van Nistelrooij, Van Persie. Internationale sterren en daar hoort Wout gewoon bij, hij had tenslotte niet minder dan 17 wedstrijden voor Manchester United in de Premier League gespeeld waarin hij verdorie toch zeker minimaal acht keer de bal richting het vijandelijke doel had geschopt.

Sporthelden als Wout moeten we koesteren, helden als Liemarvin Bonevacia. Op het EK atletiek dat afgelopen week in Rome werd gehouden begon Liemarvin niet zo goed door een redelijk verprutste estafette. Maar hij herstelde zich op de individuele 400 meter door zich moeiteloos voor de finale te plaatsen. Het leverde een kort maar schitterend interview op. Of eigenlijk was het geen interview, de verslaggever stelde één vraag en vervolgens begon de monoloog van Liemarvin. ‘Ik kan het onder druk,’ en vervolgens richting de camera ‘Liemarvin kan het onder druk’. Bij Christiano Ronaldo zou ik heel hard doorzappen, maar de levensvreugde en het enthousiasme bij Liemarvin zijn te aanstekelijk, hier kun je alleen maar om glimlachen.
Zowel in als na de finale overtrof Liemarvin zichzelf. Hij werd in een prachtige race derde, een bronzen medaille dus. Terecht door het dolle en om zeker te weten dat iedereen wist wie hij was, trok Liemarvin zijn startnummer van zijn shirt en hield deze tijdens zijn ereronde omhoog. Het aansluitende interview werd nog uitbundiger. Op de vraag waar hij zijn eindsprint vandaan haalde, antwoordde hij ‘hey, ik ben een championship guy!’ Daarna vertelde hij dat hij voor de race met zijn zoontje Liemarion had gebeld en hem een medaille had beloofd, jammer dat daar geen beelden van zijn want als vader en zoon een beetje op elkaar lijken moet dat een schitterend gesprek geweest zijn. Wat een prachtige kerel.

Ik droom nu al een paar nachten over Wout die als invaller de finale van het Europees kampioenschap beslist met een wereldgoal. Na de huldiging begint onze aanvoerder Virgil van Dijk aan een ereronde om de beker aan het publiek te tonen met de rest van het team in zijn kielzog. Maar al snel wordt hij ingehaald door Wout die vlak voor hem gaat lopen. Met ontbloot bovenlijf houdt Wout zijn shirt omhoog om heel Europa er nog even aan te herinneren wie de echte baas op het veld is. ‘I am Weghorst. Wout Weghorst’ roept hij met overslaande stem in een tv-camera. Even later onderbreekt hij het interview van Jeroen Stekelenburg met onze bondscoach. Wout drukt zijn shirt in de handen van Koeman, mompelt iets als ‘lijst deze maar in, leuk voor aan je muur’ en trekt de microfoon uit de handen van Stekelenburg.
‘Zoals jullie weten is mijn vriendin zwanger van ons vierde kind’, begint hij, waarna hij zich naar de camera draait. ‘Deze is voor jou, Liewout’.