We zijn ruim een week onderweg in de Olympische Spelen. Uit mijn televisie dwarrelt inmiddels een gestage kolom rook, ik heb de batterijen van de afstandsbediening al moeten vervangen en onze bank begint doorligplekken te vertonen. Bijna 24/7 topsport, het voelt als twee weken door een snoepwinkel rennen, je mond puilt al uit van de winegums maar je mag blijven graaien uit de bakken.

Ik kijk bijna alles. Vorige week zat ik met het zweet in mijn handen naar onze handboogschietdames te kijken toen ze iets lukte waar Kim Jong-Un elke avond van droomt: ze brachten Zuid-Korea aan het wankelen. Roeien, zwemmen, volleybal, ik kan er geen genoeg van krijgen. Toch heb ik ook mijn grenzen.

Afgelopen weekend vond het individuele toernooi dressuur rijden plaats. In een eerdere blog schreef ik over mijn eigen ervaringen met paarden, die zijn niet al te best. Ik begrijp zeker wel dat anderen het leuk vinden om paard te rijden, om hard door een bos of over het strand te gaan of om over balken te springen. Maar dressuur? De ruiters kiezen er zelf voor, maar wat doet het met de mentale gesteldheid van het paard, is daar al eens over nagedacht? Ik kan me voorstellen dat paarden die voor dressuur worden ingezet door hun stalgenoten toch een beetje als de keepers van de paardensport worden gezien: het echte werk beheersen ze niet, dus dan maar een beetje huppelen. Springpaarden zijn de macho’s, dressuurpaarden staan onderaan de piramide, getuige de volgende twee scènes die zich in de stal van Team NL hebben afgespeeld.

Imagine, het paard van springruiter Kim Emmen, kwam vorige week met vooruitgestoken borst terug na een foutloze rit. ‘Makkie, deze jongen heeft gewoon even alle oxers bedwongen,’ reageerde hij op de vraag hoe het was gegaan. ‘En natuurlijk ruim binnen de tijd.’ Hij maakte even een rondje door de stal, gaf een high-hoef aan zijn mede springpaarden Beauville Z en Uricas van de Kattevennen (wie verzint die namen) voordat hij bij Hermès N.O.P. kwam. Die was, zachtjes de muziek van de Spice Girls neuriënd, bezig de moeilijkste huppelpasjes nog even door te nemen. Verstijfd stond hij stil, hij had Imagine nog niet terugverwacht en hoopte dat hij hem niet had gezien. Tevergeefs. ‘Dat ziet er echt moeilijk uit man, respect’, hinnikte Imagine voordat hij tevreden aan wat stro ging knabbelen.

Gisteren was het de beurt aan Hermès, met Dinja van Liere op zijn rug mocht hij de ring in. Het ging helemaal prima, hij had lekker gedanst, de mensen klapten enthousiast en vol zelfvertrouwen kwam hij weer in de stal terug; hij kon niet wachten om te vertellen dat hij een persoonlijk record had gereden, dat zou indruk maken.
‘Een persoonlijk record?’ riep Imagine. ‘Hoe werkt dat bij jullie?’
‘Ik haalde een 88,432’ zei Hermès glimmend.
’88,432 wat? Heb je zoveel meter gelopen? Of is dat het aantal mensen dat aan het einde van je kür nog was blijven zitten?’
‘Nee, het is heel makkelijk. Het is 88,432 procent. Degene die het hoogste percentage heeft gehaald, wint. Er zijn meerdere juryleden, die geven allemaal punten en dat wordt bij elkaar opgeteld. Wel balen dat ik vierde ben geworden want het ging echt goed. Maar ja, het Duitse jurylid had ons weinig punten gegeven. De Duitse paarden werden overigens eerste en tweede, maar dat zal wel toeval zijn. Het is een eerlijke en overzichtelijke sport.’
Imagine haalde zijn schouders op. ‘Maar dus wel een persoonlijk record, lekker man. De oranje shirts met Hermès N.O.P. op de achterkant zullen nu wel niet aan te slepen zijn.’

Ik vind het helemaal prima dat dit soort sporten onderdeel is van de Olympische Spelen, ik gun iedereen zijn plezier. Maar ik begrijp ze niet, het ligt voor mij te ver weg van de meest oorspronkelijke sport: atletiek. Wie springt het verst, wie springt het hoogst, wie gooit het verst. Simpeler kan niet en daarom zo mooi om te zien, zelfs de grootste sportleek kan dit begrijpen. En natuurlijk het belangrijkste onderdeel: wie rent het hardst. Dat is het makkelijkst te volgen. Dat is Femke Bol.