Lieve Sint,

Het is vrij lang geleden dat ik een verlanglijstje bij u heb ingeleverd, maar ik heb u nu weer echt even nodig.

Ik begrijp dat het verzoek dat ik ga doen wat raar is, wellicht kunt u helemaal niet helpen want u bent vooral gespecialiseerd in chocoladeletters en scheurkalenders. Het gaat om de wedstrijd die het Nederlands elftal zaterdag gaat spelen. Nogmaals, ik begrijp dat dit voor u wat onbekend terrein is, maar we voetballen zo verschrikkelijk slecht dat we echt alle beetjes kunnen gebruiken.

Ik wil dat we gaan winnen. En niet een laffe 1-0 of doorgaan na penalty’s, nee gewoon even lekker een dikke vernedering. Ja hè hè, logisch, hoor ik u denken, dat wil elke Nederlander. Mee eens. Ik heb hier alleen persoonlijk wat meer belang bij.

Kunt u dit regelen? Ik ben morgen in ieder geval voor Spanje als ze tegen Japan spelen.

Oh ja, nog één laatste ding. Het kan zijn dat u van mijn vrouw ook een verzoek gaat krijgen. Ik weet niet of zij ook in uw grote boek staat, ze komt oorspronkelijk uit Amerika. Mocht u van haar ook een brief krijgen, kunt u die dan direct ongeopend in een open haard gooien?

Dank u Sinterklaasje!

Maandag 28 november, de laatste mogelijkheid om er een voetbalkijkmarathon van te maken.  Na vandaag hebben we niet meer vier wedstrijden achter elkaar en wordt er pas om vier uur ’s middags afgetrapt. Nog geen idee hoe ik dan het eerste deel van de dag moet gaan doorkomen, wellicht maar weer eens mijn Sudokuboekje gaan zoeken. Maar dat zie ik morgen wel.

Ik zet tegen 11 uur de televisie aan. Croissantje met jam erbij, glaasje jus d’orange, kopje Earl Grey. Kameroen – Servië staat op het punt van beginnen en ik ben er klaar voor. Normaal niet een wedstrijd uit de categorie ‘daar blijf ik voor thuis’, maar het is het WK dus ik pak deze gewoon mee.

Beide landen hebben hun eerste wedstrijd verloren en dat is te merken, ze kletsen er vol op en het spel golft heen en weer. Na 90 minuten en weer een bak blessuretijd stappen de spelers met 3-3 het veld af. Een thriller met schitterende doelpunten; dat wippertje van Aboubakar!

Snel even boodschappen doen en lunch maken want de volgende wedstrijd staat al te wachten, Ghana tegen Zuid – Korea. Ook niet echt een affiche waar al dagen over wordt gepraat, voelt een beetje als Volendam – Fortuna: achteraf even op teletekst de uitslag checken is meer dan voldoende.

Ik had er niet verder naast kunnen zitten.

Ghana komt op 2-0, de wedstrijd lijkt gespeeld maar na twee geweldige kopballen van de Zuid-Koreaanse spits staat het weer gelijk. De sfeer op de tribunes is fantastisch, uitzinnige Ghanezen dansen in rood-geel-groen (gelukkig zonder die irritante Senegalese trommels) en ook de Koreanen gaan tekeer. Normaal heb ik al vrij snel een favoriet maar ik geniet nu van beide landen. Na de 3-2 van Ghana word ik Korea supporter en ik lijd met ze mee als het ze in de laatste 20 minuten niet lukt om nog langs Ghana te komen.

De wedstrijd erna is een teleurstelling. Ik hoop op een show van Brazilië, maar buiten het doelpunt van Casemiro (mijn dochter vraagt of hij de broer van Roy Donders is) is er weinig aan. Ik heb gelijk heimwee naar de eerste twee wedstrijden, niet alleen naar de hoeveelheid goals maar vooral naar de passie, de intensiteit, het gewoon lekker voetballen.

Landen als Kameroen, Ghana en Zuid-Korea maken het WK zo speciaal. Hun spelers spelen in clubverband (op een enkele uitzondering na) niet op het absolute topniveau en zien uitkomen voor hun land als het hoogst haalbare in hun carrière. Geen verwende spelers die in hun Maserati naar het trainingscomplex van Manchester City of PSG rijden op weg naar de zoveelste Champions League wedstrijd, gaap. Dit is hun platform om te schitteren. Ze worden vast ook met een tactiek het veld in gestuurd, maar ze verzanden niet in oneindige tikkies-breed. Knallen tot er wordt afgefloten.

En dan die supporters. On-Europees uitbundig, ook lawaai makend als ze achterstaan, door elkaar zittend zoals het eigenlijk gewoon altijd zou moeten maar wat ons hier maar niet lukt. Hun landen zullen er binnenkort wel weer uit liggen en ik begin ze nu al te missen.

Ik vrees 19 december, de dag na de finale. Blue Monday ligt officieel in januari, maar dit gaat er ook eentje worden. Voor je het weet is de eredivisie weer begonnen en staat Volendam – Fortuna echt op het programma. Geen sombrero’s, Afrikaanse gewaden of kimono’s op de tribune. Nee, dan kunnen we ons weer verheugen op kwetsende spreekkoren, biergooien en gestaakte wedstrijden. Echt zin in.

Een beetje manager moet zijn/haar personeel kunnen motiveren en daar zijn verschillende methoden voor ontwikkeld. Zo is het gedurende langere tijd verrot schelden van je medewerkers een techniek die de laatste tijd in de schijnwerpers staat. Ook het versturen van dickpics is aan een opmars bezig.

Uit recent onderzoek is naar voren gekomen dat er toch nadelen kleven aan deze methoden.

Een voetbalcoach moet ook kunnen managen, met een interessant gezicht iets roepen over 4-3-3 of 4-4-2 is niet meer voldoende. In een maatschappij die steeds ingewikkelder wordt, wordt de moderne voetballer dat ook en dat vraagt om echte managementkwaliteiten.

Dat zit bij onze bondscoach wel goed. Van Gaal gelooft in de totaalmens en heeft daar zijn motivatietechniek op afgestemd. Na de overwinning op Senegal besloot hij dat het tijd was voor een familiedag. Partners en kinderen mochten op bezoek komen, beetje dollen op en langs het veld. Louis had daar zijn eigen gedachten bij, getuige zijn suggestie aan zijn Truus onder het oog van de camera: ‘We kunnen ook naar mijn kamer gaan.’
Met daarachteraan, je gelooft het bijna niet. ‘Even een wippie maken.’

Van Louis wordt gezegd dat hij een gouden pik heeft omdat zijn wissels en beslissingen vaak goed uitpakken. Van het glunderende hoofd van Truus was af te lezen dat hij die echt heeft.

Ik weet niet wat de familiedag met de spelers heeft gedaan, maar ik hoop dat Louis het bij die ene keer laat. Sorry Truus, maar het landsbelang gaat voor. De 1-1 tegen Ecuador was echt niet om aan te zien, het leek wel alsof het veteranenelftal van V.V. Los Zand de wei in was gestuurd.

De discussie over de opstelling en welke spelers er nou wel of niet moeten spelen is landelijk losgebarsten. Maar wellicht moeten we er ons langzaam bij gaan neerleggen dat ons team gewoon niet goed genoeg is. We hebben prima verdedigers, maar met elke linie die we naar voren gaan neemt de kwaliteit af. Er is bijna niemand in vorm, alleen de man die begin dit jaar nog reservedoelman van Go Ahead was doet het wel aardig.

Ik zie slechts één optie om de sfeer om te draaien. We moeten de tolk van Hervé Renard hebben.

Renard is de Franse coach van Saudi-Arabië. In de rust van hun wedstrijd tegen Argentinië gaf hij vanwege de 0-1 achterstand een ouderwetse donderspeech. Het was wat komisch, met zijn Engels klonk hij als de broer van Inspector Clouseau (‘Does your dog bite?’). De echte kracht van de speech lag in het optreden van de tolk. Deze man vertaalde eerst nog wat timide de woorden van Renard maar greep gaandeweg zijn rol. Hij kroop steeds meer naar de voorgrond, ging de intonatie van Renard overnemen en begon zelfs met gebaren zijn woorden kracht bij te zetten. Geniet hier van de beelden.

Deze man moet ons redden.

Het is tijdens het toernooi niet toegestaan om spelers aan de selectie toe te voegen. Maar zijn er regels over een tolk? Ik begrijp dat Saudi-Arabië hem niet zomaar laat gaan, maar als dit WK ons iets heeft geleerd is het dat met geld alles te regelen is. Een transferbedrag naar de Saudische bond overmaken zal wel niet genoeg zijn, de FIFA-officials zullen ook beloond willen worden om hun goedkeuring te geven (kijk voor de gein tussen de wedstrijden door eens naar de Netflix-documentaire FIFA Uncovered). Het gerucht gaat dat deze officials de deur van hun hotelkamer aan de onderkant korter hebben laten maken, zodat er makkelijker een goedgevulde envelop afgeleverd kan worden. Louis, maak daar gebruik van! Stuur Danny Blind op pad met een pak euro’s, stop desnoods de borsten van onze Tietenman erbij. Alles om die tolk te regelen.

Ik geloof erin, deze man die de woorden van Louis in het Arabisch door onze kleedkamer laat donderen. En bijzonder passend bij een toernooi in Qatar. De ultieme motivatie.

Alvast een tip voor de tolk. Begin alle zinnen met ‘ben ik nou zo slim…’. En zoek even naar de juiste vertaling van ‘we can come an end’. Doe het, red ons WK!

‘En onderweg moest ik ook nog mijn borsten afdoen.’

Dit had zomaar een quote uit een klucht van het Theater van de Lach kunnen zijn. Een dame rent op het toneel een hotelkamer in en betrapt haar man met de serveerster. Lachen natuurlijk, zeker als blijkt dat de serveerster een verklede man is en haar geheim verklapt. De zaal wordt gek.

Maar hier gaat het om een serieuze kwestie. Dit is een uitspraak van Harry Goudsblom, sinds zijn optreden bij Eva Jinek nationaal bekend als De Tietenman. In dat programma verdedigde Harry zijn keuze om de uitnodiging van Qatar te accepteren om op hun kosten het WK bij te wonen in ruil voor positieve berichtgeving op social media. Het was een bijzonder ongemakkelijke discussie doordat de belevingswerelden niet verder uit elkaar hadden kunnen liggen. Maar Harry zag het allemaal van de positieve kant en geloofde dat hij ook in Qatar als De Tietenman supporter van Oranje kon zijn.

Toch ging het na de wedstrijd Nederland – Senegal mis voor Harry. Op het terrein rond het stadion liep Harry met een One Love armband om en dat was niet de bedoeling, een agent verzocht hem die armband weg te doen. Harry weigerde en werd vervolgens door twintig agenten van het terrein verwijderd. En moest daarbij zijn borsten afdoen.

Nu wordt persoonlijk leed ineens een nationale kwestie want wie aan de borsten van Harry komt, komt aan ons allemaal. Harry heeft contact opgenomen met de KNVB en een woordvoerder heeft al laten weten vragen te gaan stellen bij de wedstrijdorganisatie. De discussie over het dragen van de One Love armband door de aanvoerders is verloren, maar de KNVB bijt zich hierin vast. Harry wacht ondertussen in spanning af, want wil zoals hij het zelf omschrijft ‘weten of ik vrijdag bij de volgende wedstrijd weer gewoon mijzelf kan zijn.’

Het Engelse team knielde voor de wedstrijd, als protest tegen racisme. Het Iraanse elftal zong niet mee met hun volkslied om landgenoten te ondersteunen die door hun gewelddadige regime worden onderdrukt. De Duitse spelers hadden vandaag een fantastisch statement door bij de elftalfoto collectief hun hand voor hun mond te doen, om aan te geven dat ze monddood worden gemaakt door de FIFA.

En bij ons? Bij ons staan de schijnwerpers op De Tietenman gericht.

Zet hem op KNVB, maak ons trots. Red de borsten van Harry.

Zeist, vorige maand.

‘Met de bondscoach.’
‘Dag meneer Van Gaal, u spreekt met Jer…’
‘Hoe kom jij aan mijn nummer?’
‘Oh via via, ik heb op de lagere school in de klas gezeten bij de moeder van Frenkie.  Maar ik ben dus Jero…’
‘Is dit een grap? Ben jij familie van Valentijn Driessen?’
‘Nee nee, dit is geen grap. Maar luister nou even, ik heb een tip voor de samenstelling van de selectie.’
‘Frenkie gaat gewoon mee hoor.’
‘Ja dat begrijp ik. Ik bel over de keepers. Zijn jullie daar al uit?’
‘Bijna. Bijlow gaat natuurlijk mee, dat is onze beste keeper. En Pasveer want die speelt bij Ajax. Voor plek drie twijfelen we tussen Cillissen en Noppert, het wordt waarschijnlijk Cillissen. Maar waarom vertel ik jou dit eigenlijk?’
‘Ik heb een theorie die zelfs Frans Hoek ongetwijfeld niet heeft. Mag ik even?’
‘Dus jij denkt dat je beter bent dan Frans Hoek? Ik geef je één minuut en dan hang ik op.’
‘Dank u. Goed. We hebben drie keer in de WK finale gestaan, helaas drie keer verloren maar wel twee keer gescoord. In 1974 scoorde Neeskens, in 1978 Nanninga. Dus Noppert moet mee! Die wissel van Krul voor de penaltyreeks in 2014 is peanuts vergeleken met het inbrengen van Noppert in de laatste minuut van de finale. Ziet u het voor zich, Andries die het WK beslist met een stiftje over Allison Becker? Dus laat Cillissen lekker thuis. Maar wilt u tijdens de persconferentie niet een slap verhaal ophangen over vorm, maar de echte reden vertellen waarom Noppert meegaat? En wilt u dan even mijn naam noemen? Ik ben dus Jeroe.. Meneer Van Gaal? Hallo? Louis?’

In deze tijd van bucketlists is het ook voor sportliefhebbers gebruikelijk om een rijtje van wedstrijden, spelers, toernooien of stadions op te kunnen dreunen als je de vraag krijgt wat je allemaal nog wilt zien.

Ik heb al aardig wat kunnen wegstrepen van mijn lijstje. Ik heb Federer zien spelen, Tiger Woods, Lionel Messi; de wat mij betreft allergrootsten in mijn favoriete sporten. Een Davis Cup ontmoeting, Barcelona in Nou Camp zien voetballen, de Ryder Cup, een kampioenswedstrijd van Feyenoord: ook die kan ik allemaal afvinken.

Maar er is natuurlijk altijd nog genoeg om over te dromen en een thuiswedstrijd van Liverpool hoort daar absoluut bij. Het magische Anfield. Meezingen met You’ll never walk alone, het – op Hand in hand kameraden na – mooiste voetballied ooit. Dat moet fantastisch zijn.

Afgelopen zaterdag kwam deze droom uit, samen met mijn pa zat ik bij Liverpool – Southampton. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

We pakken een taxi naar het stadion. Anfield ligt in een woonwijk, we zien het daarom pas als we er al bijna zijn en ik voel een lichte rilling over mijn rug. Op het plein waar we uitstappen hangt een gezellige sfeer. Een bandje staat op een podium te spelen, mensen staan in de rij voor de fanshop, er drijft een heerlijke frituurlucht uit de fish & chips kraam. Dit is Engels voetbal en I love it!
We zijn ruim op tijd dus lopen rustig een rondje om het stadion. Aan een van de lange zijdes staat het monument ter nagedachtenis aan de ramp in het Hillsborough stadion in 1989 waarbij 97 Liverpool supporters door verdrukking om het leven kwamen. De namen van de gestorvenen omringen een vlam. Mijn pa vat ons gevoel samen: ‘Je zal naar een voetbalwedstrijd gaan en nooit meer thuiskomen.’

In het stadion hebben we perfecte plaatsen, op rij zes in de buurt van de hoekvlag. Recht voor onze neus zien we de warming-up van de keepers van Southampton. Onder hen de Argentijn wiens stoere achternaam door zijn ouders op onnavolgbare wijze is verpest door hun keuze van zijn voornaam: Willy Caballero. Willy heeft op het doel gestaan van Chelsea en Manchester City, speelde voor Argentinië op het WK van 2018 en houdt nu de bank van Southampton warm. Maar hij mag met de warming-up meedoen en doet dat vol overgave; als Willy moet invallen dan is hij er klaar voor.

Als de spelers tegen drie uur het veld opkomen om aan de wedstrijd te beginnen, knallen Gerry and the Pacemakers door de speakers. Sjaaltjes gaan de lucht in, het hele stadion brult mee. Als de laatste klanken wegsterven, tikt mijn Engelse buurman mij aan.
‘Dit moet toch wel erg indrukwekkend voor jullie zijn?’
Ik haal mijn schouders op.
‘Mwah gaat wel, beetje magertjes zo zonder Lee.’
Hij kijkt me met grote ogen aan.
‘Heb jij Lee Towers in de Kuip gezien?’
Ik knik. ‘Jazeker.’
Mijn buurman pakt zijn telefoon, begint wat te typen en laat het resultaat zien.
‘Denk je dat hij hier ook komt zingen? En zouden er nog kaartjes zijn?’
Ik kijk op zijn scherm. Feyenoord – Excelsior, aftrap morgen.
‘Nee, daar komt Lee zijn bed niet voor uit. Meer kans bij een Europese wedstrijd.’
Hij typt nog wat verder, mompelt iets over een gouden microfoon maar stopt dan zijn telefoon weg omdat de wedstrijd begint.

In de eerste helft valt Liverpool aan onze kant van het veld aan. Omdat we zo dicht op het veld zitten, kunnen we Mo Salah bijna aanraken als hij langs de lijn scheert. The Egyptian King, zoals hij hier wordt genoemd. Wat een genot om hem zo bezig te zien.
Na de rust staat Virgil van Dijk aan onze kant, aanvoerder en de absolute baas op het veld. Hij wijst, stuurt, roept en grijpt in waar nodig. Dat heeft Louis toch wel goed gezien, om hem in de WK selectie op te nemen.

Liverpool wint met 3-1 en het stadion loopt tevreden leeg, 50 duizend man stroomt de woonwijk rond het stadion weer in. Ik stap op een steward af en vraag hem waar we de meeste kans hebben om een taxi te scoren. Hij schudt zijn hoofd en begint met een dusdanig accent te praten dat ik me in een middelbare school luistertoets waan. Ik vang een paar woorden op en gok dat het antwoord C is: we kunnen beter de bus nemen.
Er staat een enorm lange rij voor de bushalte. Maar dit is Engeland, iedereen staat ook echt in de rij en nieuwkomers sluiten netjes achter aan. Geen geduw, geen ‘ik vind dat ik aan de beurt ben’ mentaliteit. Daar kunnen wij nog wel wat van leren.

Ruim een uur later genieten we in de hotelbar met een biertje van de wedstrijd na. Een tafeltje verderop zit een echtpaar, ik zie uit mijn ooghoek dat ze mee zitten te luisteren. Na een paar minuten staat de man op en komt bij ons staan.
‘German?’
Ik schud mijn hoofd. ‘No, we’re Dutch.’
Hij denkt even na en komt met de volgende wonderlijke vraag, alsof hij een aantal Wat & Hoe boekjes door elkaar haalt.
‘Sprechen Sie English?’

Het is aandoenlijk, de man vindt het geweldig dat we voor een voetbalwedstrijd naar Liverpool zijn gekomen en wil even met ons praten omdat hij ‘het leuk vindt om met mensen van andere culturen in contact te komen.’ Ik wil hem vragen hoe Brexit bevalt, maar zijn vrouw roept hem terug en hij bedankt ons voor het gesprek.

We bestellen nog een biertje. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en bekijk het filmpje dat ik vlak voor de wedstrijd heb gemaakt. En krijg weer kippenvel.

De laatste twee speelronden van de poulefase van de Champions League zijn meestal niet zo boeiend, het vaste rijtje van grote clubs (de Real Madrids) heeft zich al geplaatst terwijl het net zo vaste rijtje van kleine clubs (de Viktoria Plzens) nog een puntje probeert te halen of in het ergste geval een doelpunt te maken.

Gisteravond was het echter bijzonder spectaculair, vooral door een aantal krankzinnige laatste minuten. Een overzicht.

Barcelona – Bayern München
Bayern scoort in de laatste minuut de 0-3. Duitse ploeg, hier dus geen bijzonderheden.

Tottenham – Sporting Portugal
Het staat 1-1, volle druk van Tottenham op het Portugese doel want als ze winnen plaatsen ze zich voor de volgende ronde. In de laatste minuut krijgt Harry Kane de bal voor zijn voeten, hij heeft nog niets goed gedaan maar schiet hem nu wel tegen de touwen. Dolle vreugde natuurlijk, maar die duurt nog korter dan het premierschap van Liz Truss. De VAR is namelijk lijntjes gaan trekken en besluit na vier minuten dat Kane een teentje buitenspel staat; het doelpunt wordt dus afgekeurd. De coach van Tottenham gaat helemaal uit zijn plaat, begrijpelijk. Scheidsrechter Makkelie begrijpt dat echter niet en geeft hem rood. Er volgt nog een klein potje duwen en trekken maar dan is het over, eindstand 1-1.

Atletico Madrid – Bayer Leverkusen
Het kan nog spectaculairder. Atletico moet winnen om in de laatste poulewedstrijd nog een kans te maken om door te gaan. Ook hier staat het gelijk als de laatste minuut is aangebroken en Atletico nog een corner krijgt. Keeper Oblak gaat mee naar voren maar de bal wordt eenvoudig weggewerkt door de Duitse verdediging. De scheidsrechter fluit af, spelers ploffen teleurgesteld op het veld. Coach Simeone staat al bijna in de kleedkamer als de scheids ineens op zijn oor wijst. Er is contact met de VAR, is er toch wat gebeurd? Simeone staat direct weer op veld, springt op z’n Simeones langs de lijn en slaat wanhopig op zijn arm, alsof hij zelf heeft gezien dat er overduidelijk sprake is van hands. Ook zijn spelers ruiken bloed en bestormen de scheidsrechter met wapperende armen. En ja hoor, een paar minuten na het laatste fluitsignaal krijgt Atletico een penalty.

De climax van dit drama is de flipperkastpenalty die volgt: spits Carrasco schiet de bal tegen de keeper, een medespeler kopt de rebound tegen de lat waarna een andere medespeler de bal via diezelfde Carrasco over het doel schiet.
Onze eigen Mitchel Bakker (linksback bij Leverkusen) is de spanning een beetje te veel geworden, hij staat als een wilde te juichen in het gezicht van Carrasco om zijn misser te vieren. Dit had het startsein van een veldslag kunnen zijn, maar Carrasco houdt zich in. Volgens een Spaanse journalist heeft Bakker bijzonder veel geluk had, als hij dit bij Diego Costa had gedaan ‘dan waren we getuige geweest van de eerste hoofdtransplantatie op een voetbalveld’.

Ajax – Liverpool
Hier valt weer iets heel anders op. Voor de tweede keer in dit CL seizoen is de Arena halfleeg als de scheidsrechter affluit. Ik begrijp dit niet zo goed. Is het nou echt zo erg om je club te zien verliezen van topploegen als Napoli en Liverpool? Lekker met z’n allen klappen en zingen als ze met 4-0 van de Rangers winnen, het is zo makkelijk. Maar blijf nou gewoon zitten en steun je ploeg als het wat minder gaat.

Het is vooral pijnlijk voor de supporters van andere eredivisieclubs. Go Ahead – Liverpool, daar droomt heel Deventer van. Die blijven zitten tot het licht uitgaat, zelfs al wordt het 0-13.

Dus blijf gewoon die laatste minuut zitten. Doe het voor Leeuwarden, voor Volendam, voor Sittard.