De periode rond de jaarwisseling hangt van tradities aan elkaar. Kerstboom in huis, oliebollen happen, champagne lurken, op 1 januari na het wakker worden eerst even je aantal vingers controleren en vervolgens met een kater op de bank ploffen om heel zachtjes mee te klappen met de Radetzkymars van de Wiener Philharmoniker.

Ook op sportgebied is deze periode lekker overzichtelijk. Gezeik tijdens het NK afstanden in Thialf omdat er weer iemand het niet eens is met de kwalificatieregels voor de grote toernooien. Mathieu van der Poel blubbert elke dag ver voor de rest van het veld naar een overwinning en verlengt volgende maand gewoon weer zijn abonnement op de regenboogtrui. Raymond van Barneveld is aan het begin van het WK darts lyrisch over zijn nieuwe pijlen/trainingsarbeid/bruiloft (doorhalen wat niet van toepassing is) om zichzelf na een kansloze nederlaag genadeloos af te kraken.

Regelmaat kan saai zijn maar dit is een fijn rustpunt van voorspelbaarheid in de hectische tijd waarin we leven. En een mooi moment om nog op een van de hoogtepunten van het afgelopen sportjaar terug te kijken.

De Ryder Cup. Ik schreef er in een eerdere blog al zijdelings iets over, de tweejaarlijkse wedstrijd tussen de twaalf beste Amerikaanse en Europese golfers die afwisselend op beide continenten wordt gespeeld. Voor elke golfliefhebber is het een absoluut bucketlistdingetje om dit live mee te maken; in 2018 was ik er met mijn golfmaatje Tom bij toen deze in Parijs werd gehouden, vorig jaar was Rome het speelveld en waren we weer van de partij.

Wat maakt de Ryder Cup nou zo bijzonder? Het simpele antwoord: het gevoel bij een team te horen in een verder individuele sport. De golfers spelen niet alleen voor zichzelf maar ook voor hun elf teamgenoten en eigenlijk voor een heel continent. En wij, de fans, wanen ons in een voetbalstadion zonder rellen. Supporters van beide teams lopen op de golfbaan gewoon door elkaar en zorgen met z’n allen voor een fantastische sfeer. Bij gewone toernooien wordt er voor mooie ballen geklapt, bij de Ryder Cup galmt gejuich over de baan. Het is het bekende ‘USA! USA! USA!’ tegen het iets gemaaktere ‘Europe! Europe!’. Grappig overigens om dat laatste uit Britse Brexit kelen te horen.

In Parijs waren we alleen voor de wedstrijddagen erbij, voor deze editie gingen we all-in en hadden we ook kaartjes gekocht voor de oefenrondes.
Op de eerste oefenochtend duiken we bij aankomst op het terrein gelijk de giftshop in want we hebben een missie: handtekeningen verzamelen van onze helden. Die giftshop is echt een snoepwinkel voor volwassenen, onze creditcards zijn een stuk lichter als we weer naar buiten lopen. Maar goed, we hebben onze belangrijkste aankoop te pakken: een vlag met het Ryder Cup logo. Met meerdere permanent markers in onze rugzak gaan we op zoek naar het Amerikaanse team; alhoewel we uiteraard voor het Europese team zijn staat de handtekening van Jordan Spieth bovenaan onze verlanglijst dus de eerste dag gaan we ons op de Amerikanen concentreren.
Omdat het tijdens de oefenrondes nog niet zo druk is, kunnen we Spieth met zijn maatje Justin Thomas prima volgen. Zo gaaf om ze van dichtbij bezig te zien en te horen hoe ze met elkaar en hun caddies over golf praten. De snoepwinkel gaat hier gewoon verder.

Na de laatste oefenhole staan we als kleine jongetjes met onze vlaggen klaar, tussen hordes andere mannen die allemaal hetzelfde willen. De golfers zijn voorbereid, ze hebben hun eigen stiften meegenomen zodat ze snel hun handtekening op alle fan artikelen kunnen zetten. Het moet van een afstandje een mooi scene zijn: volwassen mannen staan op een kluitje en proberen allemaal hun eigen vlag/petje/shirt naar voren te steken. ‘Jordan, over here, please Jordan!’ Het is een bijna magisch moment als Jordan mijn vlag pakt en zijn krabbel zet. ‘Ik heb hem!’ roep ik naar Tom die twee meter verderop met zijn vlag nog druk bezig is om polepositie te veroveren. Ik pak snel mijn telefoon en ben net op tijd om Toms moment met Jordan vast te leggen. Even een high-five om het te vieren en dan gelijk door, Justin Thomas komt eraan en die moet ook op onze vlag.
Als dat gelukt is, gaan we even wat drinken en eten om bij te komen. Bijna dertig eurootjes voor een slappe cheeseburger en een klein bakje chips, natuurlijk waarom niet, onze creditcard moet blijkbaar in één dag leeg maar whatever, we hebben de handtekening van Jordan. ’s Middags vervolgen we onze missie, Rickie Fowler mag natuurlijk ook niet ontbreken op onze vlag. Als dat ook is gelukt kunnen we tevreden terug naar ons hotel en vieren we de dag met bier en pizza. Onze Ryder Cup is nu al geslaagd.

De tweede oefendag volgen we het Europese team en jagen we op de handtekeningen van wereldsterren Rory McIlroy en Jon Rahm. Helaas helaas, na een paar krabbels lopen ze snel de baan af en laten ons en een heel leger fans ontredderd achter. Ja hallo, wat is dit, jullie zijn dan wel de golfers maar jullie hebben ons ook nodig hè! Andere Europese toppers als Victor Hovland en Justin Rose begrijpen het gelukkig wel. Als we ’s avonds weer aan het bier en deze keer gnocchi zitten, nemen we ons voor dat wij bij ons Ryder Cup debuut (wat toch slechts een kwestie van tijd moet zijn) alle tijd voor onze fans zullen vrijmaken.

Tijd voor de eerste wedstrijddag. De eerste afslag is om 7:35 uur, nog zo’n magisch moment waar je bij moet zijn. Ons hotel ligt in het centrum van Rome, de golfbaan ver daarbuiten dus we moeten er vroeg uit. We hebben twee metro’s en een bus nodig om bij de golfbaan te komen. Volgens de officiële communicatie beginnen alle metro’s deze week extra vroeg dus ook degene die bij de halte voor ons hotel stopt. Maar het is Italië dus we staan om half 5 ’s ochtends voor een dicht hek. Kak. Dan maar lopen naar de volgende lijn, is een kwartiertje doorstappen en hopelijk rijdt die wel. Het wordt eigenlijk wel een mooie ervaring, door een donker Rome lopen en uit verschillende hotels plukjes golffans zien stromen, op weg naar hetzelfde metrostation.

Op de golfbaan aangekomen, is het duidelijk dat het nu menens gaat worden. Het is retedruk, de tribune bij de eerste tee zit bomvol dus we zoeken een plekje langs de fairway om de eerste afslag mee te maken. Meelopen met de golfers zit er nu helemaal niet meer in, als alle spelers voorbij zijn zoeken we een volgende hole uit om ze daar weer in actie te zien.

Zo bewegen we ons drie dagen over de golfbaan. Goed plekje opzoeken, golfers voorbij zien komen en hup weer verder. We genieten van de golfers en van de sfeer. De fans zijn uitbundig, bij de Ryder Cup hoort een sfeer van juichen voor je eigen team en het dissen van de tegenstander. Lekker generaliserend valt hierbij wel een verschil op tussen de Europese en Amerikaanse fans. De Europanen, aangevoerd door de vele Britse fans met hun bekende onderkoelde humor, houden het beschaafd en vooral subtiel. Aan een aantal Amerikanen is dit wat minder besteed. Dieptepunt is een jonge gast, gekleed in een Stars and Stripes overall en zelf niet de allerslankste, die een van de Europese golfers voor ‘fat ass’ uitmaakt. Hij wordt volkomen terecht hierop aangesproken door een Brit die hem vraagt zich te gedragen. Maar de wazige blik in zijn ogen en het aantal opgestapelde lege bierbekers in zijn hand zeggen genoeg, dit heeft geen zin. Gevalletje ‘America First’ waarschijnlijk.
Het is gelukkig maar een incident en mag verder de pret niet drukken. We juichen drie dagen voor het Europese team dat vanaf de eerste sessie leidt en uiteindelijk de Amerikanen ruim verslaat.

Op zondagavond, na eerst een dag sightseeing en vervolgens zes dagen op de golfbaan, stappen we uitermate tevreden maar volkomen gesloopt het vliegtuig in. De vlaggen met handtekeningen zitten veilig in onze handbagage, even geen risico nemen dat onze ingecheckte koffers een andere route gaan nemen. Ik heb al bedacht waar ik hem thuis ga hangen maar verwacht daar nog wel enige discussie over.

Tom heeft nog een extra trofee in zijn bagage. Op de tweede oefendag was er een All Star wedstrijd tussen twee teams van bekende (oud-)sporters die ook graag golfen. Voor het Europese team deed Carlos Sainz mee, de Spanjaard die normaal in zijn Ferrari met 300 kilometer per uur op een bocht af rijdt maar ook aardig tegen een balletje kan slaan. Toms dochter is groot Formule 1 fan dus we hebben die dag nog een extra opdracht: de handtekening van Carlos regelen. Tom koopt daarom nog een vlag en daarmee gewapend gaan we op onze vaste handtekeningenplek staan. We staan anderhalf uur in de brandende zon te wachten maar deze missie moet slagen. Als Carlos de laatste hole nadert, is duidelijk wat voor wereldster hij is. Rond de green worden talloze camera’s geïnstalleerd, microfoons komen tevoorschijn om interviews te houden. Als Carlos alle tv-stations heeft gehad, loopt hij op een paar meter afstand voor ons langs. Toms Superdad krachten komen los, hij trekt zijn aandacht en Carlos stapt op ons af. Het gaat gewoon gebeuren! Carlos pakt Toms stift aan en terwijl ik het wereldrecord ‘hoeveel foto’s kun je maken in vijf seconden’ verbeter zet Carlos zijn krabbel. Juichend stuitert Tom weg om zijn dochter te bellen, ik vermaak me nog even met de chaos rond Carlos en loopt vervolgens naar Tom. Als hij zijn telefoon weer wegdoet haalt hij uit zijn broekzak een dopje tevoorschijn, het dopje van de stift waarmee Carlos zijn handtekening heeft gezet. En Carlos heeft de stift nog.

Naast twee vlaggen heeft Tom nu ook dit dopje als souvenir. En tot het tegendeel is bewezen, ga ik ervan uit dat Carlos de stift thuis een mooi plekje heeft gegeven als aandenken aan de Ryder Cup. Een stift aangeschaft in een Albert Heijn in Hilversum.

Tijdens een bijeenkomst voor de Amerikaanse presidentsverkiezing van 2016 gilde een uitzinnige Republikeinse zaal ‘lock her up! lock her up!’ toen hun favoriet Donald Trump vroeg wat er met zijn opponente Hillary Clinton moest gebeuren, nadat bekend was geworden dat zij mogelijk (MOGELIJK!) de wet had overtreden door vertrouwelijke e-mails via haar eigen mail server te versturen. We zijn nu 8 jaar later. Zakelijke fraude, zwijggeld vanwege een buitenechtelijke relatie met een pornoactrice, het achterhouden van staatsgeheimen, beïnvloeding van de verkiezingen, de bestorming van de Capitol; het aantal aanklachten tegen Trump is nauwelijks bij te houden. Reactie van de gemiddelde Republikeinse kiezer: ‘Whatever, I don’t care’.

Jarenlang reed Formule 1 coureur Lewis Hamilton eenzaam voor de rest van het veld uit. Nul komma nul spanning, maar zo zit sport en zeker de autosport soms in elkaar. Lewis vond het heerlijk, strooide met ingestuurde praatjes vanuit zijn Mercedes als hij weer een wereldtitel had behaald. De afgelopen drie jaar was iemand anders beter en begon het grote geklaag. Nu moet er ineens iets gedaan worden om de spanning in de sport terug te brengen.

Principes, consequent zijn, het doet er tegenwoordig allemaal niet meer zo toe.

Ook in de golfwereld heeft dit fenomeen toegeslagen. Golf stond altijd bekend als een sport waarin normen en waarden belangrijk zijn, met een groot gevoel voor traditie. ‘The game of golf’, zoals de liefhebbers het liefkozend noemen. De sport is groter dan zijn spelers.

Wereldwijd zijn er meerdere zogenaamde tours waarop golfers actief kunnen zijn, waarbij de Amerikaanse PGA tour als de belangrijkste wordt gezien. Hier spelen de beste golfers, is het meeste prijzengeld te verdienen en worden de mooiste toernooien gespeeld. Iedere golfer wil The Memorial winnen, het toernooi dat georganiseerd wordt door legende Jack Nicklaus. The Arnold Palmer Invitational, gespeeld op de baan van een andere held uit het verleden. Golfers dromen ervan om hun naam naast de winnaars uit het verleden te zien, om onderdeel te worden van de golfhistorie.

Uiteraard spelen de golfers ook om geld, het zijn immers professionals. Voor de wat mindere goden kan het een stressvol bestaan zijn, ze moeten er ieder jaar weer voor zorgen dat ze het recht behouden om op de tour te mogen spelen. Daarnaast is er, zoals voor de meeste individuele sporters, geen vast salaris. Een golftoernooi wordt gespeeld over vier dagen, waarbij na dag twee de zogenaamde cut plaatsvindt. De beste 70 spelers gaan door, de rest moet naar huis en verdient geen cent. De overgebleven spelers strijden naast de eer om een grote prijzenpot waarbij de winnaar vaak meer dan een miljoen dollar op zijn bankrekening mag bijschrijven.

Een paar jaar geleden kwam het gerucht dat Greg Norman, een begenadigd oud-golfer maar ook een beetje een enfant terrible, met behulp van veel Saudi-Arabische dollars een eigen tour ging starten, de LIV tour genaamd. De insteek van deze tour: we gaan iets nieuws doen. We laten slechts 54 spelers toe, een toernooi duurt niet vier maar drie dagen, er is geen cut, naast individueel wordt er ook in teamverband gespeeld, iedereen is gegarandeerd van prijzengeld, er worden slechts 8 tot 12 toernooien per jaar gehouden. En alhoewel de tour vanuit Saudi-Arabië wordt gefinancierd, ging er ook een Amerikaans sausje overheen. Luide muziek rond de wedstrijden, meer show tijdens de prijsuitreiking, lekker lawaai maken met z’n allen. Niet echt heel verrassend dat Donald Trump direct een uitgesproken voorstander van deze tour werd en een van zijn golfresorts aanbood om daar een toernooi op te laten spelen. Mooi weetje: Trump golft zelf ook en is volgens iedereen die wel eens een rondje met hem heeft gespeeld de grootste valsspeler op de baan die ze ooit hebben meegemaakt. Je verwacht het niet.

Allemaal hartstikke geinig natuurlijk, ‘iets nieuws beginnen’, maar de crux zat hem in de dollars. Het ging niet om veel dollars. Het ging niet om heel veel dollars. Het ging om godsgruwelijk verschrikkelijk veel dollars. Phil Mickelson, een van de betere golfers van de laatste decennia, kreeg een aanbod van 200 miljoen en hapte toe. Dustin Johnson, een van mijn persoonlijke favorieten, 120 miljoen en vertrok ook. Tiger Woods kreeg naar verluidt een cheque van 800 miljoen voorgeschoteld. Hij weigerde. Tiger is al miljardair dus dat maakt het misschien wat makkelijker, maar wil gewoon trouw blijven aan de PGA tour die hem groot heeft gemaakt. Held!

Meerdere spelers konden de verleiding van het grote geld niet weerstaan en dit heeft voor een grote scheuring in de golfwereld gezorgd. LIV spelers werden uitgesloten van de PGA tour, rechtszaken volgden, jarenlange vriendschappen tussen topspelers gingen kapot. LIV golfers werden – op Brooks Koepka na – uitgesloten voor de selectie van de Ryder Cup, het tweejaarlijkse toernooi waarbij de twaalf beste Amerikaanse golfers het tegen de twaalf beste Europeanen opnemen. Henrik Stenson was al aangewezen om als captain van het Europese team te dienen, maar die eer werd van hem afgepakt omdat ook hij de overstap naar LIV maakte.

Afgelopen week kondigde Jon Rahm aan dat hij ook de overstap gaat maken. Rahm, wereldtopper, heeft zich de afgelopen jaren consequent negatief over LIV uitgesproken en werd daarmee een van de belangrijkste gezichten van de PGA tour. Hij zag niets in toernooien zonder cuts, zonder tradities. Hij wilde een nalatenschap opbouwen gebaseerd op zijn golfprestaties. En, zo verzekerde hij iedereen, hij was nooit vanwege het geld gaan golfen.

Jon kreeg van LIV 600 miljoen redenen aangeboden om van gedachten te veranderen en draaide als een blad aan een boom. Plotseling wil hij aan iets nieuws meedoen, dit is spannend, uitdagend, verfrissend.

Het is zo opzichtig allemaal. Golffans begrijpen echt wel dat dit een lastige keuze is, zeg maar eens nee tegen zo’n bedrag. Dit is wel echt een gevalletje van ‘wat zou jij doen’. Maar zeg dan ook gewoon waarom je dit doet, we zijn niet achterlijk. Rahm en eerdere overstappers proberen nu het grote publiek en vooral zichzelf te overtuigen dat ze de sport groter willen maken door aan een nieuw format mee te doen. ‘Er moet iets veranderen.’ Ja daaag, het enige dat er voor hen moet veranderen is dat ze een nieuwe bankrekening moeten openen omdat hun huidige nu vol zit. Hou nou gewoon een keer op met dat hypocriete geleuter.

Principes. Misschien moeten we er gewoon mee stoppen om van elkaar te denken dat we ze hebben. Iedereen is te koop. Dus: wie biedt er voor een positieve blog over de Amsterdamse godenzonen?