Het is wellicht een niet heel inclusieve opmerking, maar oneven jaren zijn in de sportwereld vaak wat minder interessant. Geen Olympische spelen, geen Europees- of Wereldkampioenschap voetbal; toch de evenementen waar echte sportgeschiedenis wordt geschreven en die we met z’n allen beleven, dat werd afgelopen zomer maar weer eens bewezen. Waar was jij toen Sifan de marathon won? En waar was jij toen Worthy de worp der worpen in het netje liet ploffen? Iedere sportliefhebber weet het nog. Ook het Europees kampioenschap bracht weer een massahysterie met zich mee omdat we ondanks belabberd voetbal weer eens in de halve finale van een groot toernooi kwamen. We keken met z’n allen en waren allemaal bondscoach; mensen die normaal moeite hebben om buitenspel uit te leggen, stonden ineens in de rij bij de slager in alle ernst te verkondingen dat in hun ogen Memphis toch het best in de spits tot zijn recht komt als we met de punt naar voren spelen. Het kan gewoon allemaal, lang leve de gekte, we hossen van links naar rechts, houden met z’n allen van Oranje totdat we worden uitgeschakeld.

Ook in de sportevenementen die ieder jaar worden gehouden, zijn in de even jaren de echt historische prestaties geleverd. Krajicek won Wimbledon in 1996, Janssen en Zoetemelk wonnen de Tour in 1968 en 1980. Max haalde zijn eerste Formule 1 overwinning in 2016. Feyenoord won zijn Europa cups in 1970, 1974 en 2002; PSV in 1978 en 1988. Ajax won zijn laatste Europese beker in 1995. Genoeg bewijs lijkt me zo dat de echt aansprekende successen in de even jaren worden behaald.

Waar moeten we het dit jaar dan mee doen? We zitten midden in het schaatsseizoen, maar zonder de Winterspelen is dat het ook allemaal net niet. Bij gebrek aan beter wordt er een hoop heisa gemaakt over de kwalificatiewedstrijden voor World Cups, daar is zelfs de officiële term WCKT (World Cup Kwalificatietoernooi, hoe krampachtig wil je het hebben) voor bedacht. Afgelopen weekend, tijdens het NK Allround, konden de commentatoren mooi een bruggetje naar het WCKT maken. ‘Merel Conijn opent twee tienden sneller dan tijdens het WCKT, toch een opvallende vooruitgang.’ Gaap.
Over commentatoren gesproken, die hebben ook hun niveau aangepast aan een winter zonder Olympische spelen. Herbert Dijkstra riep afgelopen zondag tijdens de herhaling van een valse start ‘ah, gelukkig is ze nu wel goed weg’. Misschien een idee om hem even een tijdje rust te geven zodat hij volgend jaar weer scherp is. En dan graag ook gelijk even aan het corps van commentatoren vragen waarom ze toch iedere keer de volledige naam van Antoinette Rijpma – de Jong moeten uitspreken. Misschien ben ik de enige die het opvalt, maar ik heb het echt helemaal gehad met teksten als ‘Antoinette Rijpma – de Jong duikt de laatste binnenbocht in. Kan Antoinette Rijpma – de Jong in de rug van haar tegenstandster kruipen? Jazeker, Antoinette Rijpma – de Jong trekt flink door. Eens kijken op welke tijd Antoinette Rijpma – de Jong uit gaat komen. Net boven de twee minuten, helaas geen nieuw persoonlijk record voor Antoinette Rijpma – de Jong maar met deze tijd heeft Antoinette Rijpma – de Jong zich wel gerevancheerd voor haar optreden tijdens het WCKT’. Het lijkt wel alsof er een dwangsom boven hun hoofden hangt die wordt opgelegd als haar naam niet volledig wordt uitgesproken.

Wat gaan we dit jaar verder nog krijgen? Vanaf maart gaan MvdP, Pogi en Wout van Aert weer kwartetten met de overwinningen in de wielerklassiekers. Het Nederlands Elftal gaat tegen Spanje spelen om een plaats in de halve finale van de Nations League, terwijl we eigenlijk beter kunnen verliezen omdat we dan in een makkelijkere poule voor de WK kwalificatie komen. Stiekem hopen op een nederlaag dus, maar dat moet gezien de vorm van onze spitsen geen enkel probleem opleveren. Tennis dan? Geen Federer meer, ook geen Nadal, dus dan maar vooral hopen dat Djokovic niet nog meer Grand Slams wint. Maar dat is ook een beetje karig.

Is er dit jaar dan niets om echt opgewonden van te raken? Jawel, maar daar moeten we nog even voor wachten. September wordt de sportmaand van dit jaar. Allereerst het WK atletiek in Tokio. Sinds de afgelopen Olympische Spelen ben ik weer helemaal verliefd op deze sport. Femke! Sifan! Lieke! Nadine! Met ook nog wat mannelijke toppers in wording (let op Niels Laros) gaat dit een waanzinnig mooi toernooi worden.
Na Tokio even een paar dagen pauze en dan door naar de Ryder Cup in New York, drie dagen topgolf in een voetbalsfeer. Bij een thuiswedstrijd voor Europa is het publiek vooral subtiel chauvinistisch, deze keer zal het wel America First geschreeuw gaan worden. Zo benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

September, ik kijk er nu al naar uit. Heerlijke sport en al ver op weg naar een even jaar.