Een heerlijke vakantie achter de rug, erg genoten met maar één minpuntje: de magische WK race van Mathieu van der Poel gemist. Maar ik heb nog een heel weekend om mooie sport te kijken voordat het werkritme weer gaat beginnen, er staan nog veelbelovende races bij het WK wielrennen op het programma en het voetbalseizoen begint.

Zaterdag, de mountainbike wedstrijd van de mannen. VDP staat aan de start, hij schat zichzelf niet als podiumkandidaat in maar met de euforie van zijn wegtitel in het achterhoofd weet je het maar nooit. En inderdaad, je weet het maar nooit. Ik ben nog bezig om me te installeren op de bank als VDP onderuit gaat. Bebloede knie, schaafwond op het gezicht, einde wedstrijd. Ik kijk de race nog wel uit, het is een mooie discipline om te zien maar dit was niet de start van het sportweekend waar ik op gehoopt had.

Zondag, de dameswedstrijd op de weg. Onze dames hebben deze race de afgelopen jaren gedomineerd. Kopvrouw Demi Vollering heeft net de Tour de France gewonnen, Annemiek van Vleuten wil in haar laatste WK vast ook nog iets leuks gaan doen dus kom maar op met die race. De koers gaat een beetje z’n gangetje totdat Van Vleuten materiaalpech krijgt. Eerst moet ze stoppen omdat haar voorwiel los blijkt te zitten (misschien gelijk even een functioneringsgesprek met de mecanicien inplannen), daarna moet ze van fiets wisselen. Maar geen paniek, Annemiek is de vrouwelijke variant van Wout van Aert (half mens, half brommer) dus ze sluit weer bij de kanshebsters aan.

Intussen heeft Feyenoord afgetrapt voor de openingswedstrijd, thuis tegen Fortuna. In de voorbereiding van het seizoen werd er door veel kenners over titelprolongatie gesproken, in mijn hoofd voegde ik daar dominantie en dynastie aan toe. Hoe lekker zou het zijn om ook eens een keer een reeks van titels neer te zetten, in oktober tien punten los en dan rustig uitbollen naar een nieuwe huldiging op de Coolsingel.
Feyenoord heeft echter voor het tweede achtereenvolgende jaar van een aantal spelers afscheid moeten nemen en behalve Stengs zijn er niet echt indrukwekkende namen voor in de plaats gekomen. De nederlaag tegen PSV om de Johan Cruyff-schaal was ook een klein tikje dus ik ben niet helemaal gerust als ik na een half uur teletekst voor de eerste keer raadpleeg. 0-0, rode kaart Nieuwkoop. Lekker dan. Maar nog een uur te spelen en kom op zeg het is tegen Fortuna dus dit gaat vast nog wel goedkomen.

Terug naar de dames. Als de finale losbrandt gaat het nogmaals mis voor Van Vleuten, weer moet ze van de fiets af en nu zijn haar kansen echt verkeken. Feyenoord staat nog steeds 0-0 als de kopgroep uiteenvalt en Vollering in de achtervolging moet op de Belgische Kopecky. Ze rijdt de boel weer bij elkaar maar krijgt als beloning kramp in haar rechterbeen. Terwijl het nog steeds 0-0 is (kom op nou!), doet ze al fietsend een paar strekoefeningen waar ik zelf leunend tegen een muur al moeite mee zou hebben. Maar het is uitstel van executie, Kopecky knalt nog een keer weg en blijft nu weg. Vollering vecht voor wat ze waard is en haalt nog knap de zilveren medaille.

Ondertussen is de wedstrijd van Feyenoord ook afgelopen, ze zijn teleurstellend gedeeld eerste geworden.

Dit was niet helemaal het sportweekend dat ik voor ogen had. Ik denk dat ik die gedachte met Harry Kane deel.

Harry was jarenlang de spits van Tottenham Hotspur. Hij scoorde vanuit alle hoeken en standen voor zijn club maar behalve een vaantje voor ‘meest sportieve speler van de pupillencompetitie 2003/2004’ is zijn prijzenkast leeg. Zo’n goede speler en dan geen tastbare prijzen, dat kan niet. Vond Harry. En dat vond Bayern München ook, voor 100 miljoen euro – ik kan er een paar miljoen naast zitten – werd Harry naar Duitsland gelokt. Nog geen 24 uur na het ondertekenen van zijn contract speelde Bayern tegen Leipzig voor de Duitse variant van de JC-schaal (de Franz Beckenbauer-schaal? de Horst Hrubesch-schaal? of toch de Guido Buchwald-schaal?) en had Harry zijn eerste kans op een echte prijs.

Bayern verloor kansloos, het werd 0-3 voor Leipzig. En geen schaal voor Harry dus.

Bayern is de laatste elf jaar onafgebroken kampioen van Duitsland geworden, over een dynastie gesproken. Maar ik ben heel benieuwd wat er dit seizoen gaat gebeuren, nu Harry op zoek gaat naar zijn eerste titel. Ik gun het hem van harte, maar het zou zijn verhaal wel compleet maken als uitgerekend dit jaar de reeks van Bayern onderbroken gaat worden.

In dat geval denk ik dat Harry volgende zomer weer verkocht gaat worden. Ik hoop dat Sven Mislintat hem dan gaat kopen.

Het is van alle tijden en dat zal ook wel zo blijven. Topsporters die elkaar voor, tijdens en na een wedstrijd verbaal aanvallen. Alles voor de overwinning, alles om de tegenstander te kleineren. Trash talk heet dit fenomeen.

Michael Jordan was er een kei in. De volgens velen (eens!) beste basketballer aller tijden had aan zijn spel genoeg om tegenstanders van het veld te blazen, maar deelde ook verbaal uit. Het hoort sowieso wel een beetje bij deze sport, met het vele fysieke contact en soms vernederende dunks (klik hier en hier voor wat mooie voorbeelden) is het ‘wie heeft de langste’ gehalte vrij hoog. Van Jordan werd zijn trash talk gedoogd, omdat hij aan de belangrijkste voorwaarde daarvoor voldeed: hij maakte zijn woorden gewoon waar.

Dat laatste is niet aan iedereen gegeven.

Aan het begin van het huidige Formule 1 seizoen begon Sergio Pérez na twee gewonnen races te geloven in de wereldtitel. Op zich niet zo’n probleem, zelfvertrouwen is prima. Wat wel een probleem is: sinds zijn uitspraken rijdt Max (voornaam is genoeg lijkt me) hem aan alle kanten voorbij alsof hij zelf in het boodschappenautootje van zijn oma zit. Een wijze les: pas op met grote woorden.

Stephen Ames was een professionele golfer. Stephen wie? Ja, precies. Stephen diende vooral als veldvulling. In 2006 werd hij golfwereldnieuws door zijn uitspraken over zijn kansen in een matchplay wedstrijd tegen Tiger Woods.
Voor de niet-golfers onder ons: Tiger Woods is de absolute koning van golf.
Voor de ‘ik heb weleens van Tiger Woods gehoord maar weet er verder niet zoveel van’ lezers: bij matchplay speel je alleen tegen je directe tegenstander waarbij het niet om het totaal aantal slagen gaat maar om het aantal gewonnen holes. De wedstrijd gaat over 18 holes en eindigt zodra een speler zoveel holes heeft gewonnen dat de ander hem niet meer kan inhalen.
Voor de niet-wiskundigen onder ons: het minimale aantal holes dat gespeeld moet worden is dus 10.
Voor de niet-wiskundige niet-golfers onder ons: misschien beter om te stoppen met lezen.

Goed, Stephen Ames dus. Tiger had zich bij zijn laatste toernooi teruggetrokken vanwege een griepje en het was niet helemaal duidelijk hoe het met zijn vorm zat, zijn driver liep niet helemaal lekker. Maar het aller-, aller- maar dan ook echt allerlaatste wat je bij Tiger moet doen is dat hardop uitspreken. En dat deed Stephen wel. ‘Alles kan gebeuren, vooral hoe hij ze nu staat te slaan’, antwoordde Stephen toen hem naar zijn kansen werd gevraagd.

De wedstrijd duurde 10 holes.

‘I think I did alright today. I think he understand now’, was de reactie van Tiger.

Afgelopen nacht speelden onze dames op het WK voetbal in de kwartfinale tegen Spanje. In de aanloop naar deze wedstrijd kwam Lineth Beerensteyn internationaal in het nieuws door haar uitspraken over het Amerikaanse elftal. Tijdens een persconferentie had ze hen van arrogantie beticht en vertelde blij te zijn dat de Amerikanen al naar huis waren. Niet zo handig, dat voelde je gewoon aankomen.
Onze dames verloren. De nederlaag was zowel verdiend als ongelukkig, want in de verlenging had onze spits twee uitstekende mogelijkheden laten liggen om op voorsprong te komen. En wie is onze spits? Juist.

Laat trash talk nou aan de echte toppers over. If you can’t walk the walk, don’t talk the talk.

We hebben allemaal wel eens last van verminderde realiteitszin, momenten van voor- of tegenspoed waarbij de wereld niet groter is dan je eigen situatie. Tijdens de kwartfinale van het afgelopen WK voetbal, dat potje tegen Argentinië, waren existentiële vragen over de zin van het leven ook niet aan mij besteed; de 2-2 van Woutje Weghorst, wat kon er belangrijker zijn?

Henk de Jong, onze sympathiekste en doemaargewoonste voetbaltrainer, riep drie jaar geleden dat zijn club het grootste onrecht uit de Nederlandse sportgeschiedenis was aangedaan. Wat was er gebeurd? Zijn Cambuur stond in de eerste divisie een straatlengte voor op de rest, promotie naar de eredivisie kon ze eigenlijk niet meer ontgaan. Totdat corona de wereld op zijn kop zette en alle competities werden stilgelegd. Jammer Cambuur, geen kampioenschap en dus ook geen promotie. Een jaar later, toen Cambuur alsnog promotie afdwong, kwam Henk met een grote glimlach terug op zijn uitspraak. Was toch wat overdreven wat hij toen had geroepen, hij had zichzelf iets te serieus genomen.

Henk lukte het om zijn situatie in het juiste perspectief te zien. Dat is niet aan iedereen in de voetbalwereld gegeven.

Paul Pogba, een Franse middenvelder, kan best aardig voetballen. Dat vinden de meeste kenners, maar vooral Paul zelf. Vorige zomer, toen zijn contract bij Manchester United afliep en er dus opnieuw onderhandeld moest worden, overkwam hem wat je zelfs je ergste vijand niet gunt: er werd hem een weeksalaris van 350.000 euro geboden.
‘Hoe kun je een speler vertellen dat je hem heel graag wil behouden, maar hem dan niets aanbieden. Dat heb ik nog nooit eerder gezien’, riep Paul woest en verliet de onderhandelingstafel om niet meer terug te keren.
In de wereld van Paul is een jaarsalaris van 18 miljoen euro dus niets. Dat is best bijzonder.

Er zijn legio voorbeelden van sporters in het algemeen en voetballers in het bijzonder die een beetje de weg zijn kwijtgeraakt. Afgelopen weekend voegde Thibaut Courtois zich bij dit rijtje.

De grootste bijdrage van Thibaut aan de mensheid is dat hij vrij goed ballen met zijn handen kan tegenhouden. Hij heeft dat in de afgelopen jaren zowel in het doel van Real Madrid als het Belgische elftal veelvuldig laten zien en hij wordt daar alom voor geprezen. Dat vindt Thibaut fijn. Een keuze die in zijn nadeel uitvalt, dat vindt Thibaut wat lastig.
Afgelopen week moest België twee interlands spelen in de kwalificatiereeks voor het Europees kampioenschap. Omdat vaste aanvoerder Kevin de Bruyne geblesseerd was, moest bondscoach Tedesco beslissen wie dan de aanvoerdersband mocht dragen. Omdat er nogal wat sterren in het elftal rondlopen, werd de volgende oplossing gevonden: spits en nationaal topscorer aller tijden Lukaku mocht de eerste wedstrijd aanvoerder zijn, Thibaut de tweede.
Na de eerste wedstrijd barstte de bom in het hoofd van Thibaut. Hoe had Tedesco het in zijn hoofd gehaald om hem niet gelijk de band te geven? Miljoenen hadden kunnen aanschouwen dat Lukaku de toss mocht doen en niet hij, de grote Thibaut, de Messi der keepers.
Thibaut kon dit onrecht niet aan en besloot naar huis te gaan, ze moesten het maar even lekker uitzoeken met die tweede wedstrijd. Voordat hij vertrok, beet hij Tedesco toe dat hij diep teleurgesteld was en – tromgeroffel want nou komt ie – nog nooit zo vernederd.

Dit bericht heeft inmiddels ook Rusland bereikt. Alexei Navalny, weggestopt in een Siberische cel na een aantal proceszaken die het beste omschreven kunnen worden als ‘bedenkelijk amateurtoneel’, heeft met tranen in zijn ogen kennis genomen van de manier waarop Thibaut is behandeld.
‘Het kan dus altijd nog erger,’ verzuchtte hij terwijl hij nog een hap van zijn rottende aardappelsoep nam.

In Amerika worden de competities van de belangrijkste sporten via play-offs beslist. Door de opzet van bijvoorbeeld de honkbalcompetitie, waar door de grootte van het land de teams verdeeld zijn in leagues en divisies, spelen de teams niet even vaak tegen elkaar en is er na de reguliere competitie geen winnaar aan te wijzen. De beste teams van de verschillende divisies gaan door naar de play-off fase en bepalen in een knock-out model wie kampioen is. Logisch en eerlijk.

In 2006 zijn in onze eredivisie play-offs ingevoerd om te bepalen welke clubs in het volgende seizoen Europees voetbal mogen gaan spelen. Ik heb dat altijd bijzonder unfair gevonden. Ieder team speelt uit en thuis tegen elkaar dus na 34 speelrondes geeft de ranglijst de juiste verhoudingen weer. ‘Het levert meer spektakel op, zo blijft het spannend tot het einde van de competitie,’ was het meest gebruikte argument om het invoeren van de play-offs te verdedigen.  En zo krijgen mindere clubs ook de kans om toch nog Europees te gaan voetballen.
Zo lust ik er nog wel eentje. Na de competitie de namen van de 18 clubs in een hoge hoed stoppen en dan op nationale televisie via loting de ranglijst bepalen, dat is pas spektakel. Zo heeft Fortuna Sittard ook kans om Europa in te gaan of zelfs kampioen te worden, harstikke leuk voor die club en natuurlijk ook heel erg goed voor onze positie op de Europese coëfficiëntenranglijst.

In de eerste divisie (sorry, de KKD) wordt het systeem van de play-offs ook al jaren toegepast om te bepalen wie er voor promotie mag meestrijden. Het winnen van een periodetitel is genoeg om aan het einde van de competitie in de play-offs te komen. Een paar wedstijden achter elkaar binnenkant paal mee hebben, op het juiste moment tegen een Jong Huppeldepup spelen terwijl zij niet hun beste spelers opstellen omdat het eerste van Huppeldepup ze nodig heeft, het kan het seizoen redden ook al eindig je als laatste in de competitie.

In België hebben ze helemaal een fantastisch format bedacht. Na de reguliere competitie worden de teams in een aantal play-off divisies gehakt, zo mogen de bovenste vier teams door een aantal extra onderlinge wedstrijden voor het kampioenschap gaan strijden. Om het nog enigszins eerlijk te maken mogen ze hun puntenaantal meenemen, maar wordt deze punten om het spannend te houden weer gehalveerd. Prachtig.
Dat laatste doel werd dit jaar absoluut bereikt. FC Antwerp, derde na het reguliere seizoen, veroverde in een krankzinnige slotfase het kampioenschap. In de laatste 7 minuten waren er drie verschillende virtuele kampioenen, Toby Alderweireld schoot diep in blessuretijd Antwerp naar het kampioenschap en zichzelf in de Belgische voetbalhistorie.
Toegegeven, het leverde echt fantastische beelden op, dit zijn de momenten die sport zo mooi maken. Maar eerlijk? Mwah.

Gisteren werd in Spanje het tweede duel gespeeld tussen Levante en Alaves om te bepalen welk team volgend jaar in de hoogste klasse mag spelen. De eerste wedstrijd was in 0-0 geëindigd, gisteren stond het tot de negende minuut van de blessuretijd van de verlenging ook nog 0-0 toen een Levante-speler op zeer ongelukkige wijze hands maakte in zijn eigen strafschopgebied. De scheidsrechter was samen met de VAR minutenlang bezig om tot een oordeel te komen maar besloot toch een penalty te geven. Die werd benut, waardoor Alaves volgend jaar tegen Barcelona en Real Madrid mag spelen en Levante nog een jaartje in de tweede divisie speelt.
Het wrange van deze situatie? Als het 0-0 was gebleven, zou Levante zijn gepromoveerd. De Spaanse regels schrijven voor dat er bij een gelijke stand geen penalty’s worden genomen maar dat dan weer wel de hoogst geplaatste club in de reguliere competitie voordeel heeft. Je moet het maar verzinnen.

Deze wedstrijd geeft precies aan wat er mis is met het najagen van extra spektakel. In de reguliere competitie zit het soms mee en soms tegen; dubieuze penalty’s, balletje binnenkant paal erin of eruit, wel of niet een aansteker op je hoofd, het middelt redelijk uit na alle gespeelde wedstrijden. Maar in play-offs speelt toeval juist weer wel een grote rol en kan één dubieuze beslissing een heel seizoen tenietdoen.

Over twee weken begint de Tour de France. Het is lastig om wielrennen als ‘eerlijk’ te omschrijven, ook deze editie zullen we weer veelvuldig horen dat iemand zit te linkeballen of het karretje van een ander in de poep rijdt; om over alle ellende die dopinggebruik deze mooie sport heeft aangedaan maar te zwijgen.
Het algemeen klassement wordt wel eerlijk bepaald. Er wordt geen extra spektakel gecreëerd, geen rare extra fratsen nadat we met z’n allen op de Champs Elysees zijn gefinisht. Drie weken in de bloedhitte door Frankrijk fietsen, dat is spektakel genoeg. Degene die dat het snelst heeft gedaan, die wint. Overzichtelijk, eerlijk, duidelijk. Zo gebeurt het al decennia en zo moet het ook blijven.

Laten we niet doorslaan in het zoeken naar spektakel. De beste wint, dat moet de essentie van sport blijven.