Eind april verloor Botic van de Zandschulp de finale van het tennistoernooi van München. Vorig jaar had hij daar de finale ook gehaald maar moest hij opgeven vanwege ademhalingsproblemen, dit jaar kon hij wel de partij uitspelen maar was de afloop nog dramatischer. Vier matchpoints waren niet genoeg voor de overwinning.
Deze week verloor Van de Zandschulp kansloos in de eerste ronde van Roland Garros. Na afloop gaf hij toe dat de nederlaag van München nog steeds bij hem speelt. Mentaal, omdat hij zo dicht bij zijn eerste toernooioverwinning was. Maar ook fysiek, hij heeft last van een botkneuzing in zijn voet. Gevraagd naar de manier waarop hij deze blessure heeft opgelopen: ‘Ik ben ergens tegenaan gekomen na de finale in München.’

Zijn maatje Tallon Griekspoor overleefde wel de eerste ronde maar verloor daarna in vijf sets van de Pool Hubert Hurkacz, de nummer 14 van de wereld. Het was een fantastische partij op een bijbaan waar vooral door de aanwezigheid van Poolse fans een voetbalsfeer (dat bedoel ik deze keer positief) begon te ontstaan. In de vierde set had Griekspoor de kans om de wedstrijd uit te serveren, maar speelt een slordige game en verloor daarmee het momentum in de partij. De Pool begon met handgebaren het publiek op te jutten, het zag er wat koddig uit omdat hij het charisma van een uitgedroogde augurk heeft, maar het werkte wel. De vijfde set ging lange tijd gelijk op maar het was duidelijk wie deze pot ging winnen.
Na de Pool gefeliciteerd te hebben, liep Griekspoor naar zijn bankje en trapte zijn racket in tweeën. Terwijl het camerabeeld langzaam naar de juichende Pool overging, zei de commentator die blijkbaar wel zicht had op Griekspoor: ‘En daar gaat racket nummer twee.’

Onze twee beste tennissers, allebei ziek van een nederlaag. Even afreageren, maar daarna gewoon weer normaal doen. Niet in een interview iemand anders de schuld geven of met teksten komen als ‘deze nederlaag was Botic van de Zandschulp-onwaardig’ zoals in Amsterdam altijd wordt geroepen als ze een keer verliezen of – o hoe ondenkbaar – niet kampioen worden. Hoe pijnlijk ook, ze weten dat ze alleen zichzelf de nederlaag kunnen verwijten. Volgende keer beter.

Afgelopen week werd de finale van de Europa League gespeeld tussen Sevilla en AS Roma. Ik heb in een eerdere blog al eens geschreven over het Romeinse theater dat zich onder aanvoering van coach Mourinho op het veld afspeelt, deze wedstrijd overtrof echt alles. Het zicht op de beker vertroebelde werkelijk elk gevoel van integriteit dat ook van topsporters onder hoogspanning verwacht mag worden en zeker van een coach. Mourinho is qua prijzen een van de meest succesvolle coaches, maar is inmiddels vervallen tot een onuitstaanbare maniak die alles en iedereen in zijn omgeving opfokt tot zijn eigen bedenkelijke niveau. Zijn assistenten worden om de haverklap van het veld gestuurd, zijn spelers vliegen bij elke nadelige beslissing de scheidsrechter aan.

Sevilla won na strafschoppen. Het was voor het eerst dat Mourinho, zichzelf ooit gekroond tot The Special One, een Europese finale verloor dus nu ging de man helemaal los. Na 120 minuten lang tegen de arbitrage te hebben getierd, ging hij na afloop nog even vrolijk verder en beledigde en bedreigde hij de scheidsrechter toen hij deze in de parkeergarage tegenkwam. De beelden ervan ging zo snel viraal dat opgejutte Roma-supporters niet veel later de scheidsrechter en zijn gezin op het vliegveld wilden aanvallen. Beveiligers moesten ingrijpen om deze man, aangesteld om een potje voetbal te begeleiden, in veiligheid te brengen.

We zitten nu volop in de discussie over het wangedrag van voetbalsupporters, terecht natuurlijk en het is goed dat daar nu eindelijk wat mee wordt gedaan. Maar de rol van figuren zoals Mourinho mag ook wel eens kritisch bekeken worden. Zolang dit soort idioten het beeld van de sport bepalen, gaat er niets veranderen. Agressie wekt agressie op.

Het wordt tijd om stadionverboden niet alleen aan supporters op te leggen.